16 mei Freemantle (Munster)

16 mei Freemantle (Munster)

Heb ik toch zomaar een dagje niets geschreven… En ik heb er niets van gemerkt…

Terug naar gisteren. We reden van Cervantes naar Freemantle. Freemantle ligt net onder Perth.

Over de route valt weinig te vertellen, een paar uur stevig doorkachelen en af en toe een korte stop voor de lunch of een plasje. Meer was het niet. We reden exact dezelfde weg naar het zuiden dan eerder naar het Noorden, dus de leuke stops hadden we al gemaakt. Vandaar.

Hier in West Australie heb je niet zo heel veel mogelijkheden als je met een voorwiel aangedreven voertuig rijdt. Er is vaak maar 1 geasfalteerde weg in een bepaalde richting. Pas als je weer meer in de buurt van Perth komt verandert dat.

De camping in Fremantle (eigenlijk Munster) is weer geweldig. Big 4 heeft dat goed voor elkaar. De camper staat met zijn neus naar het springkussen, en de speeltuin is er vlak naast. Helemaal goed dus. Yfke heeft hier voor het eerst ook speelkameraadjes gemaakt. Natuurlijk spreken de kinderen elk in hun eigen taal tegen elkaar, maar evengoed hebben ze lol zat. Spelen is ten slotte universeel.

De meisjes uit het gezin waarmee Yfke speelt (Delores, Florence en Maud) hebben nog 2 broertjes. Met 7 personen reizen ze rond in een kleine vouwwagen. Het jongste kind kan nog niet lopen. De tent is constant een grote bende, en de ruimte voor de tent ook. Vader en moeder boeit het in het geheel niet. Fantastisch om te zien, maar ik zou knettergek worden van zoveel zooi om me heen. Het gezin komt uit Sydney en ze zijn nu een half jaar onderweg. En het is dat hun auto stuk ging hier in de buurt, anders waren ze al veel verder naar het noorden gereisd. De zon achterna. Maar goed, voor nu vermaken ze zich hier op de camping.

Vandaag waren we laat wakker, en besloten we gelijk maar nog een dagje extra op de camping te blijven staan. Voor de ingang van de camping is de bushalte richting Freemantle en dat is net zo makkelijk. De camper krijgt voor het eerst een dagje rust.

We zijn niet echt vooruit te branden deze morgen en uiteindelijk zijn we pas rond het middaguur in Freemantle. Het plaatsje is zo anders dan Perth. Het heeft veel meer weg van de steden die we eerder aan de zuidkust troffen (o.a. Melbourne) dan verder naar het noorden. Het is allemaal wat ouder, en wat meer relaxed dan in Perth.

We doen een stadstour met een bus die wat lijkt op een tram. De chauffeur heeft hele verhalen en aan de reacties in de bus te horen is hij vast heel grappig, maar hij praat te snel en te plat om er heel veel van te begrijpen. Halverwege de bustour stappen we uit voor een rondleiding in de gewezen gevangenis. Een enorme trekpleister hier.

De rondleiding is indrukwekkend. De gevangenis is gebouwd toen Freemantle is ontstaan in 18 zoveel, en was in gebruik tot 1991. En dat laatste blijft een beetje rondzingen in het verhaal, want de gevangenis was in 1991 bepaald niet meer van deze tijd. Ongelooflijk dat men het nog tot 27 jaar geleden heeft gebruikt!

Na de tour worden we afgezet aan het begin van het winkelgebied. Natuurlijk lopen we eerst spontaan een kwartier de verkeerde kant op, maar het komt goed… Mama heeft haar UGG’s hoor. :) Geen koude voeten meer komende winter, en tegen een redelijke prijs ook nog :)

Morgen gaan we toch nog weer wat verder reizen. Wave Rock staat op het program. De naam zegt het al: een rots in de vorm van een golf. Het is zo’n 350 km landinwaarts hier vandaan, maar we hebben nog 4 volle dagen te gaan, dus het kan makkelijk. Als het een leuke camping is blijven we daar nog een dagje extra en anders rijden we waarschijnlijk terug naar Munster. Dan doen we nog een dagje Freemantle. Er zijn nog verschillende musea hier die de moeite waard zijn hier. O.a. eentje over schipbreuken `(De Batavia) en men heeft hier een replica van De Duyfken liggen. Ook leuk… We gaan het zien.

West End (Geraldton) - Cervantes

14 mei Geraldton - Cervantes

Vandaag deden we weinig bijzonders. We hebben iets meer dan 200 km in de richting van Perth afgelegd, en daar deden we het grootste deel van de dag over. We zijn eerst gestopt bij Glenough. Een museumdorpje met daarbij een cafe. Tijd voor koffie met scones. Heerlijk.

Vervolgens stopten we nog bij een supermarkt die we onderweg tegenkwamen, we stopten voor de nodige plasjes, en eenmaal op de camping van Cervantes deden we weinig meer. Het is een vrij nieuwe camping, met een zwembad. Het water zou verwarmd zijn tot 25 graden, maar daar geloof ik helemaal niets van.

Natuurlijk hebben Yfke en ik wel gezwommen, maar echt heel fijn was het niet. Er was nog een echtpaar in het water, maar meer mensen waagden zich er niet aan.

Het echtpaar woont in Perth en waren in Cervantes neergestreken omdat ze niet te ver van huis wilden omdat er volgende week een kleinkind geboren moet gaan worden.

De man was vrij op de vlakte, maar de vrouw had wel zin in een praatje. Ze werd 50 dit jaar, en toen ik vertelde dat Geert dat ook pas was geworden en dat een van de redenen is dat we nu in Australië zijn vroeg ze naar de andere redenen. Mijn antwoord was: we leven nu. We hebben dit jaar gemerkt dat mensen zomaar ineens niet oud blijken te worden, of op jonge leeftijd ineens heel ziek worden en dit het laatste jaar is voor ons dat we ons niet aan schoolregels hoeven te houden. Dat antwoord beviel blijkbaar, want de dame vond dat we gelijk hadden. En ze vertelde waarom.

Ze heeft uitgezaaide borstkanker, en het zit inmiddels in haar rug en ruggemerg. Ze voelt zich hu goed, maar de kans is groot dat ze er met een paar maanden niet meer is. Het is dat ze vertelde dat ze ziek is, want ik had het echt niet gemerkt. Het gesprek nam duidelijk een heel andere wending. Erg bijzonder. Haar man was sinds 4 weken met vervroegd pensioen gegaan op 57-jarige leeftijd om voor haar te kunnen zorgen. Komende maand zouden ze een grote Europese reis gemaakt hebben, onder andere naar het geboorteland van de man. Hij komt uit Engeland. Maar dat zit er niet meer in. Het geld hebben ze nu gebruikt om een caravan te kopen, en daar genieten ze nu dus van.

Later op de dag liepen we bij toeval langs hun caravan. De man had verteld dat hij een schotel antenne moest gaan installeren en daar zag hij wat tegen op. De vrouw vertelde toen dat het wel een groot ding was, maar de man kon nu wel het WK voetbal zien, en dat was belangrijk voor hem. Toen we langs de caravan liepen, bleek dat het inderdaad een enorm geval is, en we hebben er nog smakelijk grapjes om gemaakt. Het installeren bleek mee te vallen.

Ik hoop dat de diagnose niet helemaal klopt en dat ze nog een lange tijd van elkaar en het op komst zijnde kleinkind kunnen genieten. Carpe Diem!

Monkey Mia 13 Mei

Vandaag is de dag, vandaag is de dag, dat jij met Peppa Big spelen mag. Oh nee, dat je dolfijnen kijken mag. Ja, ja, vandaag staat Monkey Mia op het program.

Om half 7 ging de wekker, en dat viel wel wat tegen. Geert en ik heisen ons snel in de kleren en Yfke gaat in haar nachtpon een broodje eten. Om kwart over 7 rijden we de camping af, en zodra we de parkeerplaats van Monkey Mia oprijden horen we al een stem over de speaker die vertelt over de dolfijnen. Net op tijd dus.

We gaan snel richting het strand en verbazen ons er over hoeveel mensen er al staan te wachten. Allemaal op de boardwalk want je mag het strand pas op als de Ranger dat zegt. En die heeft eerst een hele waslijst aan spelregels te vertellen. Kort gezegd mag je niet aan de dolfijnen komen, moet je op gepaste afstand van ze blijven en mag je pas in het water gaan staan als het je verteld wordt. Prima.

We maken een lange lijn van mensen langs het water, en gaan op commando vervolgens allemaal iets naar voren. Ongeveer tot je knieën mag je in het water staan. De Ranger vertelt veel, en loopt daarbij langzaam van de ene kant naar de andere kant. Dat is slim, want er volgen steeds wel 1 of meer dolfijnen en zo kan iedereen ze van ongeveer anderhalve meter/2 meter zien. Erg leuk.

Als het verhaal uit is komen er meer mensen richting het water met elk een emmertje met wat vis. Er leven zo’n 3000 dolfijnen in de baai, en daarvan komt een deel elke dag naar het strand. Er zijn echter maar 5 vrouwtjes die wat krijgen, en wat ze krijgen is afgestemd op leeftijd en gewicht. Zo krijgt de ene dolfijn een enkel visje en een ander er bijvoorbeeld 5. De Rangers kiezen zelf uit wie er een visje mogen geven, en eigenlijk is het al veel te snel weer voorbij. Iedereen wordt vriendelijk toch dringend verzocht het strand weer op te gaan zodat de dolfijnen snappen dat het over is, en terug gaan richting het open water.

De rangers houden vervolgens in de gaten of de dolfijnen nog terugkomen. Ze worden zo elke ochtend maximaal 3 keer voorzien van een snackje. De derde keer hebben we vanuit een luie stoel in de zon bekeken. Voor Yfke was de dag echt te vroeg begonnen en dat begon zijn tol te eisen, en wij waren ook wel aan een drankje toe. Liefst koffie, maar die rij was enorm. Dat slaan we dus maar over. Een flesje koud water gaat er ook wel in, het is nu kwart over 9 en al 30+ graden.

We zien verder geen reden om in het resort te blijven hangen. Er is ook niet veel te beleven en er wordt volop gebouwd aan de nieuwe camping, dus rustig is het er ook al niet echt.

We gaan weer op pad. Terug naar Denham, eenvoudigweg omdat er maar 1 weg is in dit deel van het National Park. Daar staan we in tweestrijd. Het was gisteren erg leuk op de camping met het zwembad (sorry, geen foto’s) maar het is pas half 11 en de dag is nog lang. We besluiten toch maar te gaan rijden. Het is nog 130 km tot aan de afslag van de snelweg en dan ben je nog nergens. Yfke is inmiddels in slaap gevallen en daar profiteren we dan liever van.

We spreken af bij de snelweg te zien of we verder naar het noorden (richting Ningaloo) te rijden, of toch maar terug zakken richting het zuiden. Ningaloo is nog best ver weg (400+ km), en je moet dan exact dezelfde weg rijden. Dat gaan we niet doen. Het verschilt niet heel veel van het Great Barrier Reef schatten we zo in, dus wie weet ooit nog eens…

We rijden uiteindelijk terug tot West End, vlakbij Geraldton. Yfke heeft de meeste tijd liggen slapen. Het is een flinke ruk (ca 430 km), maar we laten daarbij ook het desolate afgelegen deel van West Australie achter ons. De afstanden worden nu kleiner en dat is ook wel fijn. Wat minder fijn is, is dat het hier ook fors kouder is. We gaan van 34 graden rond half 11 naar 23 graden nu in Geraldton. Op zich niks mis mee, maar we trekken toch maar een vest aan, en sokken… waar zijn alle sokken? Ver weggestopt haha.

12 Mei Hamelin Pool - Denham

Vandaag zijn we gestart met een bezoek aan de Stromatolites. Die kun je vanaf een pier/steiger goed bekijken. Bij hoog water dan… Wij waren er bij laag water. Maar het idee is duidelijk.

We hoeven vandaag niet ver. Onze bestemming is Denham. Zo’n 100 km verderop. Liever zouden we vandaag aankomen op Monkey Mia, maar omdat kamperen daar niet mogelijk is ivm renovatie deze maand en volgende maand zullen we vanuit Denham naar de dolfijnen gaan kijken.

Een camping was snel gevonden, er zijn er hier 3, en eentje heeft een zwembad. Die gaat het dus worden. Het grootste deel van de middag hebben we bij het zwembad rondgebracht. De temperatuur is rond de 30 graden, en dat zorgt er voor dat we verder weinig zin hebben iets te ondernemen. Natuurlijk is er in Denham ook weer een prachtig strand, en zijn er speeltoestellen in overvloed bij het strand, maar het zwembad is voor Yfke een prima alternatief. Zo vaak komt ze niet in een zwembad ten slotte.

Ons avondeten hebben we gemaakt op de openbare bbq hier op de camping. Er zijn er 2 en naast dat je geen gestink in je campertje hebt, is het ook een prima plek om medereizigers te spreken.

Vandaag spraken we met een man die dezelfde bbq gebruikte als wij. Op onze uitnodiging, want wij wisten eigenlijk niet precies hoe we het apparaat weer schoon zouden moeten krijgen. En wij waren eerder klaar, dus wie mocht de bbq schoonmaken? Juist. Maar we hebben de kunst nu afgekeken, dus voor een volgende keer zijn we voorbereid.

De man vertelde dat zijn vrouw van Nederlandse komaf was en Van Rijswijk heette. Haar vader was als 12 jarige jongen in de jaren 50 met zijn ouders naar Australie gekomen. Dat horen we vaker. Het gezin was al bijna een jaar op reis met hun 2 kinderen. Die geven ze zelf les. Ook dat is hier volledig geaccepteerd. Er zijn prima homeschool programma’s waarmee de jeugd later weer een goede aansluiting op het vervolgonderwijs zal hebben. We spraken er over dat in Nederland zoiets eigenlijk niet voorkomt, en dat schipperskinderen veelal op een internaat terechtkomen. Zo zie je maar, landswijs landseer.

Nou, we moeten morgen dus vroeg op. Als we om kwart voor 8 in Monkey Mia willen zijn voor de dolfijnen en het voermoment dan moeten we hier al om 7 uur vertrekken. Maar het leuke is wel, dat we gerust in pyjama op pad kunnen. En tijdens de rit ook prima kunnen picknicken, euhhh... ontbijten.

Ben benieuwd morgen. Monkey Mia was zo’n beetje het verste punt wat we wilden bereiken. Maar we hebben nog bijna 2 weken te gaan na vandaag, en het reizen met Yfke gaat erg makkelijk. Dus wellicht gaan we nog wel wat noordelijker. Ningaloo reef lonkt toch ook wel. Weer een google momentje voor de lezer. Het is de tegenhanger van het Great Barrier Reef aan de oostkust.

11 Mei Lynton Station - Hamelin Pool

Het is vandaag 11 mei. De hele dag heb ik gedacht dat het donderdag was, en in Nederland is het op donderdag Koebel-dag (de bso-dag), en Koebel-dag is pannenkoekendag. Volg je het nog? Het verklaart waarom ik vanavond bij 29 graden Celsius in de camper met gesloten deuren (vanwege alle zeker hinderlijke vliegen) pannenkoeken stond te bakken. Maar goed, het was dus vrijdag. Mja, shit happens. De pannenkoeken gingen er wel in. Dat was dan wel weer fijn. 

We hebben vandaag vooral veel gereden. In de ochtend zijn we eerst nog eens naar Sanford’s House gewandeld om de expositie binnen in het huis te bekijken. Gisteravond was daarvoor niet genoeg licht meer. 

Lynton Station ligt 4 km van The Pink Lake, en geheel tegen de wens van onze camperverhuurder in namen we de backroad. Je moet weten, dat backroad staat voor: een niet geasfalteerde gravelweg. En daar houden camperverhuurders niet van. Daarvan gaat de camper makkelijk stuk. Dat is waar, maar het is een nette weg die dagelijks bereden wordt door de verschillende huiseigenaren langs de weg, en het was een droge zomer. Geen enkel risico dus.

De backroad eindigt waar The Pink Lake begint. De naam zegt het al, het is een roze gekleurd meer. Meestal ten minste, nu was het voornamelijk wit van alle zouten die boven waren komen drijven omdat er niet zo heel veel water in het meer stond na de lange droge zomer. Het moet spectaculair zijn als het meer goed gevuld is. Het is een volkomen natuurlijk proces, dat het meer roze kleurt maar apart is het zeker. Hier en daar zag je duidelijk de roze kleur, maar zeker niet overal.

We rijden door naar Kalbarri. Onderweg zijn er verschillende punten waar je even kunt stoppen om te genieten van  mooie rotsen, gorges en zeezichten. De Australiërs kondigen de mooie plekjes altijd goed aan. Zie je langs de weg de bruin/witte borden staan, dan weet je als toerist dat je van de weg moet om wat moois te gaan zien. 

Helaas bij de eerste stop vandaag ging Yfke languit liggen in het gravel. Arm geschuurd, buik geschuurd en de knie ook. Dat was brullen natuurlijk, en de lol was er ook gelijk af voor haar. Er gebeurde op zich niets bijzonders. Ze struikelde over haar eigen voeten zeg maar. Terug in de camper hebben we het allemaal goed schoongemaakt en verbonden. Het verband en de pleisters waren ook wel weer heel interessant.

De lunch aten we in Kalbarri. Even klein stadje waar het hoogzomer uitpuilt van de toeristen, maar nu heerlijk relaxed toeven is. We zouden picknicken met pizza. Maar de pizzabakker maakte er een potje van, en het duurde meer dan een uur voordat de pizza er was. Maakte Yfke niet uit, want die kon lekker spelen. Zoals op zoveel plaatsen is er een speelplaats tussen het strand en de  boulevard. Blijkbaar straalde ik zoiets ook uit, want de manager was zo pissig op haar medewerker dat ze Geert een (alcohol arm) biertje aanbood en Yfke later ook nog frietjes kreeg. Want tja, de pizza zag er natuurlijk niet uit zoals Il Gemelli in het dorp ze maakt. Dat hadden we kunnen weten.

Vervolgens weer op pad. De route gaat door het National Park van Kalbarri. Een enorm gebied, maar ook een enorm desolaat gebied. Het aantal auto’s dat ons tegemoetkomt is op twee handen te tellen, en de weg door het park is zo’n 60 kilometer lang.  

Na de lunch reden we in totaal zo’n 280 kilometer tot aan onze eindbestemming voor vandaag: Hamelin Pool Caravan Park. Volgens de routeplanner 3 uur, maar volgens onze camper 4,5 uur. Natuurlijk zijn we tussendoor een keer gestopt. Bij een roodhouse dit keer, en daar hadden we voor het eerst ook goed zicht op enkele passerende Roadtrains. Enorme vrachtauto’s van Max 36,5 meter lang. Niet gewoon, wat een geweld op de weg.

De camping van vandaag is oud en gedateerd. Er is alleen putwater en stroom via een generator. Een echte outback camping dus. Het heeft wel wat, voor een keertje dan. Morgen gaan we maar weer eens op zoek naar een wat luxer exemplaar. Het water in de camper moet aangevuld, en de toiletcassette geleegd. En mama heeft Wifi nodig, want de foto’s stapelen zich op. En hoewel ik probeer te vertellen wat we zien, doet een foto zoveel meer.  Maar voordat we op pad gaan morgen zullen we eerst naar de Stromatolieten gaan kijken. Geen idee of dat een goed Nederlands woord is, in het Engels heten ze Stromatolites. Wil je meer weten over deze zogenaamde levende stenen? Dan verwijs ik je graag naar google. :) 

10 mei Port Denison - Lynton Station (bij Port Gregory)

We zijn nu 8 dagen op pad, en vandaag hebben we ons voor het eerst “ verslapen”. Heerijk! We waren pas half 9 wakker. Maar goed, juist vandaag hadden we gepland vooral veel kilometers te rijden, dus dat plan hebben we gelijk maar laten varen.

We zijn eerst naar Geraldton gereden. Hier vlakbij verging “ De Batavia” en in het West Australisch museum is daar een eigen afdeling voor ingericht. Een must see dus. Feitelijk gaat dit deel van het museum over 3 Nederlandse schepen, De Batavia, De Vergulde Draak en De Zuytdorp. Het verhaal over de VOC wordt verteld, en omdat de VOC goede journalen bijhield is er een flink verhaal te vertellen. Over wat men kwam doen, met wat voor schip men reisde en hoeveel mensen er aan boord waren, etc.

Hoewel ik persoonlijk de VOC toch wel een grijze bladzijde vindt in de Nederlandse geschiedenis (men zaaide immers dood en verderf om de kruiden van Indie te bemachtigen) vonden we de tentoonstelling indrukwekkend te zien.

Daarna maar weer eens naar de supermarkt. Een enorm ding waar je dus alle paadjes doormoet als je geen lijstje in je hoofd hebt met me wat je nodig hebt. Misschien toch maar eens proberen wel met een lijstje naar binnen te gaan. Scheelt vast een hoop tijd. Langs de snelweg stonden verschillende borden om je te waarschuwen dat je na Geraldton moeilijker aan drinkwater en proviand kan komen, en dat nemen we serieus. Met vele chineestasjes komen we de supermarkt weer uit. Voor een land wat van zichzelf vind dat de natuurvriendelijk is, en ecovriendelijk wordt er toch enorm veel plastic verstrekt in de supermarkt. 

Vervolgens liep Geert nog steeds op zijn bergschoenen, en hij had ook alleen zijn bergschoenen mee omdat hij graag hier een paar nieuwe Blundstones wilde kopen. Alleen, in Perth had hij nog geen zin (daar was het ook niet zo warm) en na Perth kwamen we geen winkel meer tegen die het merk verkocht. In Geraldton lukte het wel. Gelijk lukte het hem ook een paar korte broeken te laten kopen, dus helemaal goed! Hij kan weer jaren voort. :)

Toen (het is inmiddels na de lunch) toch weer op pad. We zien wel hoe ver we komen. En we kwamen tot Lynton Station. 

Lynton Station is tegenwoordig een hobby boerderij met een kampeermogelijkheid. Geert ging gelijk richting schuren om te zien wat voor machines er allemaal stonden en Yfke mocht helpen de kippen te voeren. Ze kreeg ook de eitjes van die dag mee voor het ontbijt. Jammer genoeg eet Yfke geen eitjes, maar we zullen morgen melden dat ze ze heerlijk vond. Soms is het best handig dat Yfke de Engelse gesprekjes niet kan volgen, haha. 

Maar goed,  ooit was het dit de plaats waar Engelse gevangenen aan wal gezet werden om te werk gesteld te worden in West Australie. De gevangenen moesten dan in de lokale mijnen werken. Maar de kapitein van het schip waarop deze gevangenen zaten had andere plannen. Die heeft ze een huis laten bouwen bij Lynton Station.  

Het huis is er nog steeds, en heet nu Sanford’s House. Naar de kapitein. Het is een monument, maar staat leeg. Het huis is sinds de 50-er jaren niet meer bewoond vertelde de boer en huidige eigenaar. Er valt ook naar de maatstaven van deze tijd niet meer in te wonen omdat er niets wezenlijks aan het huis mag veranderen. Zo heeft de begane grond geen ramen, maar volledig houten deuren (daar was de keuken en woonden de (gevangen) bedienden, en het pand heeft houten vloeren die niet geïsoleerd mogen worden. Maar je kunt er wel in, en binnen staan allerlei foto’s en teksten over de historie van het huis. EN… je hebt er een prachtig uitzicht op de zonsondergang (ook op de zonsopgang, maar dat gaat ons vast te vroeg zijn morgen ochtend). Rond zonsondergang hebben we er heerlijk op de eerste etage op de veranda gezeten met een drankje. Life is good… Als ik nog weer een keer knap internet tegenkom volgen er wel foto’s.  Bye bye.

9 mei Ledge Point - Port Denison

De dag begon met een flinke ronde op de skelter. Daar konden we niet onderuit.

Met frisse tegenzin moest dametje de skelter rond een uur of 10 toch inleveren en gingen we op pad. Gisteren waren we niet zo ver gekomen als we gewild hadden, dus we hadden meer kilometers voor de boeg dan we eigenlijk leuk vonden. Maar van je plan afwijken blijft mogelijk, dus gaan maar.

Eerste stop, na ongeveer anderhalf uur: The Pinnacles. De foto’s spreken voor zich. Erg bijzonder, deze gesteenten midden in de woestijn.

Natuurlijk is er een winkeltje, en die valt niet te ontwijken. Ook door het winkeltje dus…

Weer op pad. De volgende stop was voor de lunch. Bij “ Kangoeroe Lookout”. Daar zou je kangoeroe’s in het wild moeten kunnen spotten. Not! Maar wel lekker even de benen gestrekt en een broodje gegeten.

Nu werd het toch tijd dat we wat kilometers gingen maken. En dat lukte! We zijn aangeland in Port Denison. We hebben een plekje met uitzicht op de Indische Oceaan toegewezen gekregen. Er is hier verder weinig te beleven, maar de zonsondergang was spectaculair! En dat vonden wij niet alleen, want het wandelpad stond vol met mensen die een moment namen om even te kijken naar de zon.

We hebben inmiddels gegeten, en nu het donker is zitten we in de camper. Bijna tijd voor bed voor Yfke. Ook hier is weer (bijna) geen Wifi, dus dat is wederom pech hebben. Op Geert zijn telefoon werkt You Tube wel, dus die is in beslag genomen door de kleine dame.

Prima tijd voor ons om de plannen voor morgen te smeden. Laterssss!

Caversham - Ledge Point 8 mei

8 mei 2018

Caversham - Ledge Point

We hebben vandaag Carversham Wildlife Park bezocht. Een kleine dierentuin waar je alleen inheemse dieren vindt. Het leukste is wel dat je er kangoeroe’s mag voeren. Die lopen vrij rond in een wei, en ze zijn erg aan toeristen gewend.

Daarnaast mag je op de foto met een Koala of een Wombat en je mag ze ook aaien. Kunnen we ons niet voorstellen, in Nederland worden dieren al uit het circus geweerd. Maar daar kunnen de mensen hier zich dan weer niets bij voorstellen.

Onderweg naar het park toe zagen we de eerste kangoeroe’s in het wild. Check!

Na de middag zijn we op pad gegaan naar de volgende camping. Doel was Lancelin bereiken, maar omdat we langer in het park waren gebleven dan vooraf gedacht zijn we tot Ledge Point gekomen. We waren hier om kwart over 4. Het is weer een Big 4 camping, dus genoeg te spelen voor Yfke.

De campingbeheerders komen uit Engeland en zijn 11 jaar geleden naar de oostkust geemigreerd. Het werd ze daar te druk, dus een paar jaar geleden kozen ze te verhuizen naar West Australie. Het echtpaar organiseerde voor vanavond een “ sausage sizzle” en alle gasten zijn uitgenodigd. Men gooit worstjes op de bbq en die eet je dan met een wit broodje er onder. Er staat een busje voor een vrijwillige bijdrage voor het goede doel, dus helemaal leuk. Perfect om met de local’s te socializen.

We zaten aan tafel met de Engelse dame en een dame die van Hervey Bay kwam. Ze vertelde dat ze ook voor de rust naar West Australie kwam, en er een paar jaar terug 9 dagen over gedaan hadden om de reis te maken naar het nieuwe woonadres. 7000 km. Ongekend voor ons Nederlanders.

Morgen gaan we richting The Pinnacles. Een bijzonder natuurverschijnsel, die je gezien moet hebben. We zijn snel overtuigd deze detour van ongeveer een uurtje te maken. Verder willen we wat kilometers maken om straks meer tijd voor Monkey Mia over te houden.

We gaan vandaag maar eens met de kippen op stok. Het is nu half 8. Er is hier geen Wifi, en dus geen Youtube voor Yfke of Netflix voor ons. Jammer, maar helaas. Er zijn ten slotte ergere dingen :)