Het heeft afgelopen nacht puur gestormd. De camper stond dwars op de wind, en schudde daarom gezellig met het ritme van de regen mee. Fijn hoor, slaapt alleen voor geen meter. Voor mij dan, want Geert had natuurlijk nergens last van!

We begonnen de dag met een stukje terug te rijden naar de 12 Apostles. Helaas is het weer niet beter als gisteren. Het regent nog steeds en het waait er nu ook behoorlijk bij.

Het is niet druk bij de lookout, en het is al snel duidelijk waarom. Er is storm! Je kunt gewoon in de wind hangen, het is lastig om te blijven staan en foto's te maken. Het regent ook nog steeds. De zee is wel prachtig om te zien, al dat natuurgeweld...

Na deze lookout gingen we door naar Loch Ard Gorge, the London Bridge en the Grotto. Stuk voor stuk prachtige stukjes kalkzandsteen kliffen, maar ook stuk voor stuk met diezelfde storm en regen... We zijn doorgereden, het landschap werd vlakker en er kwamen meer koeien en schapen in beeld. We zijn gestopt voor de lunch in Warrnambool, bij een museum in oude landbouwmachines. Puur toeval, maar Geert was er natuulijk niet bij weg te slaan!

Er was ook een winkel bij, en daar verkochten ze Blundstones. Voor de niet kenners: het is het merk schoenen waar Geert en ik al een hele tijd op lopen. Gelukkig is het tot nu toe alleen Els opgevallen dat we eenheidsschoeisel dragen, en dan komt dat ook nog alleen maar doordat ze ze samen op de deurmat heeft zien staan. In elk geval, die van Geert zijn aan vervanging toe, en wat is nu leuker dan een nieuw exemplaar in het land van herkomst te kopen (ookal zijn ze in Assendelft ook gewoon te koop). Bij de locale outdoorwinkel lukte het uiteindelijk om de juiste versie van de Australische stappers te kopen. Voor mezelf heb ik een paar Redbacks gekocht. Ook zo'n soort schoen, maar dan net ff anders.

Na Warrnambool zijn we doorgereden richting Dunkeld, onze overnachtingsplaats voor de nacht. We reden de camping op en het kantoortje bleek een oude bus te zijn. We doen de deur open, en dan blijkt dat de bus ook de woning is van de kampbeheerder. Hij is er even niet, maar zijn vrouw is er wel. Wat een portret! Ze liep in haar duster, en zag er niet al te fris en nuchter uit. Ze wist niets van de camping en mopperde stevig op haar husband dat die haar altijd maar overal buiten houdt.

Eind goed al goed, we zochten een plek en zouden de formaliteiten wel regelen als manlief terug was.

Manlief, Barry, was duidelijk normaler als zijn vrouw, en heeft ons ook een aantal tips gegeven voor morgen als we richting Halls Gap rijden, dwars door The Grampians. Halls Gap is de enige stad die echt ín een National Park ligt. We zullen zien!

Terwijl we op onderzoek uitgingen naar de faciliteiten van de camping trof ik een campinggast bij de barbecue. Hij had snel door dat we geen Australiers waren, en nadat ik aangaf dat we uit Nederland kwam vertelde hij dat zijn vrouw ook Nederlands was. Ze was geboren in... Koog aan de Zaan, aan de Jan Bestevaerstraat en met haar ouders vertrokken in de jaren 50 vanuit... Zaandam! Hoe klein kan de wereld zijn. Geert had die middag ook al een soortgelijke ontmoeting. Een man vroeg bij één van de lookouts of Geert enig idee had hoe sterk de wind was. Geert begreep hem niet helemaal gelijk, en toen ik vertaalde met 'hij vraagt de windsnelheid' ging de man over in het Nederlands. Later kwamen Geert dezelfde man weer tegen (ik had het al opgegeven en sloeg even een lookout over vanuit de camper), en vertelde deze man dat hij al aan mij gehoord dacht te hebben dat ik Zaankanter was, hij kwam uit Krommenie! Hoe gek wil je het hebben?

We zijn kort even in de locale pub geweest. In de krant die daarlag stond dat het behoorlijk noodweer is geweest waar we waren. We hebben er een flinke staart van meegepakt dus. Er zijn in onze omgeving zijn hagelstenen zo groot als golfballen gevallen, en er zijn ook verschillende powerlines omgegaan. Dan valt schudden in de camper ineens wel weer mee...

We gaan maar weer lekker op tijd slapen. Dat lukt hier prima in Australie. Dan op tijd weer op, en richting Halls Gap. Waarschijnlijk alleen voor een stop, tenzij het zo mooi in The Grampians is dat we daar pas eind van de middag aankomen. Dat zal wel niet, want er is nog een deel van het park afgesloten doordat er in januari zoveel noodweer is geweest dat er modder lawines ontstonden. De weg die we morgen gaan rijden is pas weer sinds een maand open! Lucky us!