Bij aankomst in Warracknabeal gisteravond zagen we al dat er een museum met antieke landbouwmachines in het dorp moet zijn. Uiteraard wilde Geert daar naartoe. Dit keer geen oud schroot langs de weg, maar allerlei tractoren die binnen stonden, en er ook nog eens uitzagen zoals ze ooit ook het land op geschopt werden. Dat scheelt dan weer, ik kan zo ook zien wat ik aan het bekijken ben. Als baal schroot kan ik er in de regel weinig meer van maken dan een baal schroot...

De dame die het museum beheerde zat wel om een praatje verlegen, ze was er alleen, dus ik heb me uiteindelijk wel vermaakt.

Daarna op pad. Ons reisdoel van vandaag is Mildura, als tussenstop naar Broken Hill. De manager van de camping vertelde dat het vanaf Mildura nog 6 uur rijden is naar Broken Hill, dus we hebben voor de rit Warracknabeal - Broken Hill 2 dagen nodig. Geen punt, gaan we doen. We hebben de tijd.

Onderweg zien we voornamelijk tarwevelden, maar we zijn dan ook in 'The Wheat Belt', het grootste tarwegebied van Australie. Het is hier vrij plat en overal staan enorme graansilo's.

Net voor Mildura ziet Geert helaas weer een bord waarop een landbouwmachine museum aangekondigd wordt. We slaan dus af. Dit keer mag hij alleen gaan, ik duik op de bank van de camper met een boek. Dat is geen straf!

Geert vermaakt zich onderwijl prima met de museum eigenaar. Deze man is gewoon een verzamelaar van tractoren, het museum zijn uit de hand gelopen hobby. Hij ziet in Geert een liefhebber, en samen bekijken ze de hele collectie, grotendeels Lanz-Bulldogs via een uitgebreide tour over het terrein en de schuren.

Rondom het terrein staan fruitbomen vol grapefruits, mandarijnen, sinaasappelen en citroenen. We mogen vrij plukken! En dat doen we dus ook. Verser dan dit zul je ze niet snel krijgen. De bomen geuren heerlijk.

In Mildura is op het moment een 10- daags Country- en Western muziekfestival gaande, dus we werden al gewaarschuwd dat het er druk zou zijn. En dat klopt, dit keer konden we niet op de eerste camping terecht, maar pas bij de tweede. Dat valt ons enorm mee! Bij 'druk' hebben wij toch een heel ander idee.

Voordat we naar de camping zijn gereden hebben we gezocht naar een supermarkt. Er moet immers ook gegeten worden. We komen terecht in een heus winkelcentrum, met 80 winkels. Het lijkt er op dat we eindelijk weer eens in een echte stad terecht zijn gekomen! Hoera!

En ze hebben hier ook weer een Mc. Donalds waar we de verhalen van gisteren en eergisteren op Reismee kunnen zetten.

Morgen zullen we naar Broken Hill gaan, maar niet nadat we Mildura bekeken hebben. Het blijkt dat het hooguit 3 uur rijden is naar Broken Hill, in plaats van de eerder voorspelde 6. Dus alle tijd... Bij Mildura komen twee grote rivieren samen, de Darling River en de Murray River. De Murray River kun je bevaren met een radarboot. Wel, dat slaan we maar over. Zowel vorig jaar in Memphis als laatst in Praag bleek dit je dit soort onzin gewoon niet aan de hand moet halen. Je vaart je in de regel van de ene brug naar de andere brug en weer terug. Zonde van de tijd, en van de centen.

Interessanter zal Orange World zijn. Op deze sinaasappelplantage legt men wat uit over de irrigatie van het gebied. Mildura is een soort van fata morgana in de droge outback doordat men hier in 18- zoveel een uitgebreid irrigatiesysteem heeft ontwikkeld. De stad dankt haar bestaan hieraan. Daar gaan we dus een kijkje nemen. Daarnaast zit er vlakbij de camping een edelstenen slijperij. Dat lijkt mij dan weer leuk. Kortom: als het allemaal wat meer tijd kost dan gedacht gaan we maandag naar Broken Hill. De outback is overigens helemaal niet zo droog en dor als je zou verwachten. Het is er voornamelijk groen door de vele regen afgelopen zomer en winter.

Dan nog een weetje tot besluit: we hebben 2324 kilometer gereden de afgelopen 12 dagen. Nog 10 dagen te gaan voor we de camper weer in Adelaide zullen achterlaten. We zijn helaas dus al over de helft van ons camper avontuur. En de niet-kampeerder in mij valt het allemaal reuze mee.