Na zo'n 24 uur onderweg te zijn geweest kwam Sydney dan toch in zicht. Figuurlijk dan, want we vlogen aan over zee, en hebben weinig gezien van alle lichtjes van de stad. Die waren er natuurlijk wel (we weten inmiddels hoe mooi het zicht op de stad vanuit het vliegtuig is), maar om ze te zien moest je aan de andere kant van het vliegtuig zitten. Jammer, maar helaas. Je kunt niet alles hebben.

De rij voor de douane was lang, en met maar enkele douaniers nog aan het werk duurde het allemaal best wel even. Daarna de koffers van de band gehaald en door naar de quarantaine. Australie is erg panisch over het invoeren van etenswaren, en checkt alles grondig. Waar we vorig jaar zo door konden lopen, moesten ook wij dit jaar via de 'snuffelhond-uitgang Natuurlijk viel er weinig te snuffelen en mochten we door. Een taxi was snel gevonden.

Eenmaal in Hotel Springfield Lodge waren we weer klaarwakker, hoewel even daarvoor we nog puur brak waren van de reis. Rond 9 uur 's avonds op een maandagavond valt er nog van alles in de buurt te beleven. De bars en clubs zijn open, en trekken altijd back-pakkers voor wie het elke avond een feestavond is. We lopen door naar de MacDonalds. Die is 24 uur open, én heeft gratis internet. Met een heerlijk koel drankje laten we het thuisfront weten dat we veilig zijn aangekomen, en storten we alsnog grandioos in. De hoogste tijd om de binnenkant van de ogen te gaan bekijken. Morgen Sydney!