We begonnen vandaag waar we gisteren eindigden: in Paronella Park.

Bij daglicht is het hier minstens zo mooi. We gaan mee met de tour. De gids vertelt veel, en het wordt steeds duidelijker wat een visionair en vastberaden man José Paronella was. Hij was zijn tijd ver vooruit. Zo had hij bijvoorbeeld 18 jaar eerder dan zijn dorpsgenoten elektriciteit doordat hij een eigen waterkrachtcentrale bouwde. We spreken jaren '30 van de vorige eeuw. Alle gebouwen heeft hij zonder machines te gebruiken eigenhandig en zonder al te veel hulp van anderen gemaakt van beton. Het beton werd verstevigd met afgeschreven spoorrails, en emmertje voor emmertje op zijn plek gebracht. Als eerste maakte hij een grote trap. Het meeste cement werd vervolgens via die trap verder getransporteerd. Alle muren van de gebouwen zijn niet glad gestukadoord. Overal kun je vingers in zien. Misschien is het op de foto's ook wel te zien. José gebruikte zijn blote handen om zijn gebouwen vorm te geven. Het kasteel, de fontein, de badhokjes en ga maar zo door. Om zijn gasten de moeite te besparen over de heuvel te moeten gaan groef hij zelfs een tunnel van zo'n 100 meter door een heuvel heen. Kortom: we zijn flink onder de indruk geraakt hoe deze man zijn droom verwezenlijkte. Ook van de huidige eigenaren zijn we behoorlijk onder de indruk trouwens. Dit echtpaar kwam het park tegen tijdens een vakantie. Het was toen al 14 jaar verlaten, met alle bijbehorende zooi die dan ontstaan kan. In 1993 hebben ze het gekocht en ze hebben er een miljoenenbedrijf van weten te maken. En dit dan met als enige doel om het landgoed te behouden en zo mogelijk te restaureren of in elk geval te conserveren. Op het moment werken ze aan het herstel van het kasteel zelf, en dan in het bijzonder de balzaal. Als die klaar is willen ze er weer trouwfeesten gaan geven, net als José deed. Daarmee wordt dan ook weer geld gegenereerd voor nieuwe projecten die het landgoed in oude luister moeten herstellen. Toch heb je nergens het idee dat je de melkkoe bent waar alles om draait. Er wordt met zoveel eerbied omgegaan met het gedachtengoed van de José Paronella, petje af. Dit park is een aanrader, het is echt de moeite om er zelfs een heel eind voor om te rijden.

Na de middag zijn we weer gaan rijden, in de richting van Townsville. Wel met een stop in Mission Beach. Daar hebben we aan het strand een Hollandse lunch genuttigd: een broodje chocopasta. Maar het smaakte prima, zo met uitzicht op zee en een leeg strand. Het is erg rustig in het kustplaatsje.

We gingen er niet vanuit dat we het zouden redden om tot Townsville te komen, maar dat viel mee. We overnachten op een Big 4-camping net voor Townsville, en ook hier is weer geen kip te bekennen.

Nu maar eens bedenken wat we morgen gaan doen. De plannen zijn nog niet vastomlijndd. We kunnen langs de kust blijven, en in de richting van de Whitsunday eilanden gaan. Maar we kunnen ook een detour naar het westen maken. Dan rijden we via Charters Towers en Winton naar Longreach om vervolgens weer bij de kust uit te komen bij Rockhampton of Bundaburg. Dan komt er wel minimaal zo'n 800 kilometer bij onze reis, maar als deze omweg door de Outback de moeite waard is? We zullen het morgen zien...

** de nachtfoto's van Paronella Park volgen szm. Eerst een behoorlijke internetverbinding vinden... de foto's zijn ook te vinden op www.paronellapark.com.au/highres