We zijn nu 8 dagen op pad, en vandaag hebben we ons voor het eerst “ verslapen”. Heerijk! We waren pas half 9 wakker. Maar goed, juist vandaag hadden we gepland vooral veel kilometers te rijden, dus dat plan hebben we gelijk maar laten varen.

We zijn eerst naar Geraldton gereden. Hier vlakbij verging “ De Batavia” en in het West Australisch museum is daar een eigen afdeling voor ingericht. Een must see dus. Feitelijk gaat dit deel van het museum over 3 Nederlandse schepen, De Batavia, De Vergulde Draak en De Zuytdorp. Het verhaal over de VOC wordt verteld, en omdat de VOC goede journalen bijhield is er een flink verhaal te vertellen. Over wat men kwam doen, met wat voor schip men reisde en hoeveel mensen er aan boord waren, etc.

Hoewel ik persoonlijk de VOC toch wel een grijze bladzijde vindt in de Nederlandse geschiedenis (men zaaide immers dood en verderf om de kruiden van Indie te bemachtigen) vonden we de tentoonstelling indrukwekkend te zien.

Daarna maar weer eens naar de supermarkt. Een enorm ding waar je dus alle paadjes doormoet als je geen lijstje in je hoofd hebt met me wat je nodig hebt. Misschien toch maar eens proberen wel met een lijstje naar binnen te gaan. Scheelt vast een hoop tijd. Langs de snelweg stonden verschillende borden om je te waarschuwen dat je na Geraldton moeilijker aan drinkwater en proviand kan komen, en dat nemen we serieus. Met vele chineestasjes komen we de supermarkt weer uit. Voor een land wat van zichzelf vind dat de natuurvriendelijk is, en ecovriendelijk wordt er toch enorm veel plastic verstrekt in de supermarkt. 

Vervolgens liep Geert nog steeds op zijn bergschoenen, en hij had ook alleen zijn bergschoenen mee omdat hij graag hier een paar nieuwe Blundstones wilde kopen. Alleen, in Perth had hij nog geen zin (daar was het ook niet zo warm) en na Perth kwamen we geen winkel meer tegen die het merk verkocht. In Geraldton lukte het wel. Gelijk lukte het hem ook een paar korte broeken te laten kopen, dus helemaal goed! Hij kan weer jaren voort. :)

Toen (het is inmiddels na de lunch) toch weer op pad. We zien wel hoe ver we komen. En we kwamen tot Lynton Station. 

Lynton Station is tegenwoordig een hobby boerderij met een kampeermogelijkheid. Geert ging gelijk richting schuren om te zien wat voor machines er allemaal stonden en Yfke mocht helpen de kippen te voeren. Ze kreeg ook de eitjes van die dag mee voor het ontbijt. Jammer genoeg eet Yfke geen eitjes, maar we zullen morgen melden dat ze ze heerlijk vond. Soms is het best handig dat Yfke de Engelse gesprekjes niet kan volgen, haha. 

Maar goed,  ooit was het dit de plaats waar Engelse gevangenen aan wal gezet werden om te werk gesteld te worden in West Australie. De gevangenen moesten dan in de lokale mijnen werken. Maar de kapitein van het schip waarop deze gevangenen zaten had andere plannen. Die heeft ze een huis laten bouwen bij Lynton Station.  

Het huis is er nog steeds, en heet nu Sanford’s House. Naar de kapitein. Het is een monument, maar staat leeg. Het huis is sinds de 50-er jaren niet meer bewoond vertelde de boer en huidige eigenaar. Er valt ook naar de maatstaven van deze tijd niet meer in te wonen omdat er niets wezenlijks aan het huis mag veranderen. Zo heeft de begane grond geen ramen, maar volledig houten deuren (daar was de keuken en woonden de (gevangen) bedienden, en het pand heeft houten vloeren die niet geïsoleerd mogen worden. Maar je kunt er wel in, en binnen staan allerlei foto’s en teksten over de historie van het huis. EN… je hebt er een prachtig uitzicht op de zonsondergang (ook op de zonsopgang, maar dat gaat ons vast te vroeg zijn morgen ochtend). Rond zonsondergang hebben we er heerlijk op de eerste etage op de veranda gezeten met een drankje. Life is good… Als ik nog weer een keer knap internet tegenkom volgen er wel foto’s.  Bye bye.