Het is vandaag 11 mei. De hele dag heb ik gedacht dat het donderdag was, en in Nederland is het op donderdag Koebel-dag (de bso-dag), en Koebel-dag is pannenkoekendag. Volg je het nog? Het verklaart waarom ik vanavond bij 29 graden Celsius in de camper met gesloten deuren (vanwege alle zeker hinderlijke vliegen) pannenkoeken stond te bakken. Maar goed, het was dus vrijdag. Mja, shit happens. De pannenkoeken gingen er wel in. Dat was dan wel weer fijn. 

We hebben vandaag vooral veel gereden. In de ochtend zijn we eerst nog eens naar Sanford’s House gewandeld om de expositie binnen in het huis te bekijken. Gisteravond was daarvoor niet genoeg licht meer. 

Lynton Station ligt 4 km van The Pink Lake, en geheel tegen de wens van onze camperverhuurder in namen we de backroad. Je moet weten, dat backroad staat voor: een niet geasfalteerde gravelweg. En daar houden camperverhuurders niet van. Daarvan gaat de camper makkelijk stuk. Dat is waar, maar het is een nette weg die dagelijks bereden wordt door de verschillende huiseigenaren langs de weg, en het was een droge zomer. Geen enkel risico dus.

De backroad eindigt waar The Pink Lake begint. De naam zegt het al, het is een roze gekleurd meer. Meestal ten minste, nu was het voornamelijk wit van alle zouten die boven waren komen drijven omdat er niet zo heel veel water in het meer stond na de lange droge zomer. Het moet spectaculair zijn als het meer goed gevuld is. Het is een volkomen natuurlijk proces, dat het meer roze kleurt maar apart is het zeker. Hier en daar zag je duidelijk de roze kleur, maar zeker niet overal.

We rijden door naar Kalbarri. Onderweg zijn er verschillende punten waar je even kunt stoppen om te genieten van  mooie rotsen, gorges en zeezichten. De Australiërs kondigen de mooie plekjes altijd goed aan. Zie je langs de weg de bruin/witte borden staan, dan weet je als toerist dat je van de weg moet om wat moois te gaan zien. 

Helaas bij de eerste stop vandaag ging Yfke languit liggen in het gravel. Arm geschuurd, buik geschuurd en de knie ook. Dat was brullen natuurlijk, en de lol was er ook gelijk af voor haar. Er gebeurde op zich niets bijzonders. Ze struikelde over haar eigen voeten zeg maar. Terug in de camper hebben we het allemaal goed schoongemaakt en verbonden. Het verband en de pleisters waren ook wel weer heel interessant.

De lunch aten we in Kalbarri. Even klein stadje waar het hoogzomer uitpuilt van de toeristen, maar nu heerlijk relaxed toeven is. We zouden picknicken met pizza. Maar de pizzabakker maakte er een potje van, en het duurde meer dan een uur voordat de pizza er was. Maakte Yfke niet uit, want die kon lekker spelen. Zoals op zoveel plaatsen is er een speelplaats tussen het strand en de  boulevard. Blijkbaar straalde ik zoiets ook uit, want de manager was zo pissig op haar medewerker dat ze Geert een (alcohol arm) biertje aanbood en Yfke later ook nog frietjes kreeg. Want tja, de pizza zag er natuurlijk niet uit zoals Il Gemelli in het dorp ze maakt. Dat hadden we kunnen weten.

Vervolgens weer op pad. De route gaat door het National Park van Kalbarri. Een enorm gebied, maar ook een enorm desolaat gebied. Het aantal auto’s dat ons tegemoetkomt is op twee handen te tellen, en de weg door het park is zo’n 60 kilometer lang.  

Na de lunch reden we in totaal zo’n 280 kilometer tot aan onze eindbestemming voor vandaag: Hamelin Pool Caravan Park. Volgens de routeplanner 3 uur, maar volgens onze camper 4,5 uur. Natuurlijk zijn we tussendoor een keer gestopt. Bij een roodhouse dit keer, en daar hadden we voor het eerst ook goed zicht op enkele passerende Roadtrains. Enorme vrachtauto’s van Max 36,5 meter lang. Niet gewoon, wat een geweld op de weg.

De camping van vandaag is oud en gedateerd. Er is alleen putwater en stroom via een generator. Een echte outback camping dus. Het heeft wel wat, voor een keertje dan. Morgen gaan we maar weer eens op zoek naar een wat luxer exemplaar. Het water in de camper moet aangevuld, en de toiletcassette geleegd. En mama heeft Wifi nodig, want de foto’s stapelen zich op. En hoewel ik probeer te vertellen wat we zien, doet een foto zoveel meer.  Maar voordat we op pad gaan morgen zullen we eerst naar de Stromatolieten gaan kijken. Geen idee of dat een goed Nederlands woord is, in het Engels heten ze Stromatolites. Wil je meer weten over deze zogenaamde levende stenen? Dan verwijs ik je graag naar google. :)