Vandaag is de dag, vandaag is de dag, dat jij met Peppa Big spelen mag. Oh nee, dat je dolfijnen kijken mag. Ja, ja, vandaag staat Monkey Mia op het program.

Om half 7 ging de wekker, en dat viel wel wat tegen. Geert en ik heisen ons snel in de kleren en Yfke gaat in haar nachtpon een broodje eten. Om kwart over 7 rijden we de camping af, en zodra we de parkeerplaats van Monkey Mia oprijden horen we al een stem over de speaker die vertelt over de dolfijnen. Net op tijd dus.

We gaan snel richting het strand en verbazen ons er over hoeveel mensen er al staan te wachten. Allemaal op de boardwalk want je mag het strand pas op als de Ranger dat zegt. En die heeft eerst een hele waslijst aan spelregels te vertellen. Kort gezegd mag je niet aan de dolfijnen komen, moet je op gepaste afstand van ze blijven en mag je pas in het water gaan staan als het je verteld wordt. Prima.

We maken een lange lijn van mensen langs het water, en gaan op commando vervolgens allemaal iets naar voren. Ongeveer tot je knieën mag je in het water staan. De Ranger vertelt veel, en loopt daarbij langzaam van de ene kant naar de andere kant. Dat is slim, want er volgen steeds wel 1 of meer dolfijnen en zo kan iedereen ze van ongeveer anderhalve meter/2 meter zien. Erg leuk.

Als het verhaal uit is komen er meer mensen richting het water met elk een emmertje met wat vis. Er leven zo’n 3000 dolfijnen in de baai, en daarvan komt een deel elke dag naar het strand. Er zijn echter maar 5 vrouwtjes die wat krijgen, en wat ze krijgen is afgestemd op leeftijd en gewicht. Zo krijgt de ene dolfijn een enkel visje en een ander er bijvoorbeeld 5. De Rangers kiezen zelf uit wie er een visje mogen geven, en eigenlijk is het al veel te snel weer voorbij. Iedereen wordt vriendelijk toch dringend verzocht het strand weer op te gaan zodat de dolfijnen snappen dat het over is, en terug gaan richting het open water.

De rangers houden vervolgens in de gaten of de dolfijnen nog terugkomen. Ze worden zo elke ochtend maximaal 3 keer voorzien van een snackje. De derde keer hebben we vanuit een luie stoel in de zon bekeken. Voor Yfke was de dag echt te vroeg begonnen en dat begon zijn tol te eisen, en wij waren ook wel aan een drankje toe. Liefst koffie, maar die rij was enorm. Dat slaan we dus maar over. Een flesje koud water gaat er ook wel in, het is nu kwart over 9 en al 30+ graden.

We zien verder geen reden om in het resort te blijven hangen. Er is ook niet veel te beleven en er wordt volop gebouwd aan de nieuwe camping, dus rustig is het er ook al niet echt.

We gaan weer op pad. Terug naar Denham, eenvoudigweg omdat er maar 1 weg is in dit deel van het National Park. Daar staan we in tweestrijd. Het was gisteren erg leuk op de camping met het zwembad (sorry, geen foto’s) maar het is pas half 11 en de dag is nog lang. We besluiten toch maar te gaan rijden. Het is nog 130 km tot aan de afslag van de snelweg en dan ben je nog nergens. Yfke is inmiddels in slaap gevallen en daar profiteren we dan liever van.

We spreken af bij de snelweg te zien of we verder naar het noorden (richting Ningaloo) te rijden, of toch maar terug zakken richting het zuiden. Ningaloo is nog best ver weg (400+ km), en je moet dan exact dezelfde weg rijden. Dat gaan we niet doen. Het verschilt niet heel veel van het Great Barrier Reef schatten we zo in, dus wie weet ooit nog eens…

We rijden uiteindelijk terug tot West End, vlakbij Geraldton. Yfke heeft de meeste tijd liggen slapen. Het is een flinke ruk (ca 430 km), maar we laten daarbij ook het desolate afgelegen deel van West Australie achter ons. De afstanden worden nu kleiner en dat is ook wel fijn. Wat minder fijn is, is dat het hier ook fors kouder is. We gaan van 34 graden rond half 11 naar 23 graden nu in Geraldton. Op zich niks mis mee, maar we trekken toch maar een vest aan, en sokken… waar zijn alle sokken? Ver weggestopt haha.