14 mei Geraldton - Cervantes

Vandaag deden we weinig bijzonders. We hebben iets meer dan 200 km in de richting van Perth afgelegd, en daar deden we het grootste deel van de dag over. We zijn eerst gestopt bij Glenough. Een museumdorpje met daarbij een cafe. Tijd voor koffie met scones. Heerlijk.

Vervolgens stopten we nog bij een supermarkt die we onderweg tegenkwamen, we stopten voor de nodige plasjes, en eenmaal op de camping van Cervantes deden we weinig meer. Het is een vrij nieuwe camping, met een zwembad. Het water zou verwarmd zijn tot 25 graden, maar daar geloof ik helemaal niets van.

Natuurlijk hebben Yfke en ik wel gezwommen, maar echt heel fijn was het niet. Er was nog een echtpaar in het water, maar meer mensen waagden zich er niet aan.

Het echtpaar woont in Perth en waren in Cervantes neergestreken omdat ze niet te ver van huis wilden omdat er volgende week een kleinkind geboren moet gaan worden.

De man was vrij op de vlakte, maar de vrouw had wel zin in een praatje. Ze werd 50 dit jaar, en toen ik vertelde dat Geert dat ook pas was geworden en dat een van de redenen is dat we nu in Australië zijn vroeg ze naar de andere redenen. Mijn antwoord was: we leven nu. We hebben dit jaar gemerkt dat mensen zomaar ineens niet oud blijken te worden, of op jonge leeftijd ineens heel ziek worden en dit het laatste jaar is voor ons dat we ons niet aan schoolregels hoeven te houden. Dat antwoord beviel blijkbaar, want de dame vond dat we gelijk hadden. En ze vertelde waarom.

Ze heeft uitgezaaide borstkanker, en het zit inmiddels in haar rug en ruggemerg. Ze voelt zich hu goed, maar de kans is groot dat ze er met een paar maanden niet meer is. Het is dat ze vertelde dat ze ziek is, want ik had het echt niet gemerkt. Het gesprek nam duidelijk een heel andere wending. Erg bijzonder. Haar man was sinds 4 weken met vervroegd pensioen gegaan op 57-jarige leeftijd om voor haar te kunnen zorgen. Komende maand zouden ze een grote Europese reis gemaakt hebben, onder andere naar het geboorteland van de man. Hij komt uit Engeland. Maar dat zit er niet meer in. Het geld hebben ze nu gebruikt om een caravan te kopen, en daar genieten ze nu dus van.

Later op de dag liepen we bij toeval langs hun caravan. De man had verteld dat hij een schotel antenne moest gaan installeren en daar zag hij wat tegen op. De vrouw vertelde toen dat het wel een groot ding was, maar de man kon nu wel het WK voetbal zien, en dat was belangrijk voor hem. Toen we langs de caravan liepen, bleek dat het inderdaad een enorm geval is, en we hebben er nog smakelijk grapjes om gemaakt. Het installeren bleek mee te vallen.

Ik hoop dat de diagnose niet helemaal klopt en dat ze nog een lange tijd van elkaar en het op komst zijnde kleinkind kunnen genieten. Carpe Diem!