17 mei Munster (Fremantle)- Hyden (Wave Rock)

Wave Rock is de bestemming voor vandaag.

Het blijkt een beste rit, en we doen er de hele dag over. Duidelijk is wel dat we in een heel ander gebied beland zijn. Waar we boven Perth voornamelijk rode aarde zagen met struikgewas is het land hier meer geel en zijn er veel open vlakten met bomen er langs. We zijn in The Wheatbelt aangeland. De graanschuur van West Australie.

Op het land gebeurt niet zoveel, zo vlak voor de winter zijn de gewassen geoogst en ligt het land er leeg bij. Maar wat een vergezichten! Wat een weidsheid. Dit is het Australie waar we zo van houden, en leerden kennen in Zuid Australie en Queensland.

Dus ondanks de lange rit vermaken we ons prima met het uitzicht. We stoppen voor de lunch bij een roodhouse, en ook dat blijft een aparte gewaarwording. Het is geen restaurant, maar meer dan een benzinepomp alleen. Vaak staat er dan ook nog een markante persoonlijkheid achter de toonbank, dus altijd leuk. Meestal is men wel in voor een praatje, en je hoort nu eenmaal goed aan ons dat we geen locals zijn.

Als je (op verzoek) vertelt waar je vandaan komt blijkt vaak dat de vrager zelf wel eens in Europa is geweest. Mja, Europa… Toch best grappig dat de gemiddelde Australier bij het horen van Nederland gelijk denkt aan Europa. Maar gelijktijdig roept het ook vragen op. Want zijn we voor de wereld dan niet meer dan een universele Europeaan? Ik hoop het toch niet. Of zou het komen doordat Nederland zo klein is? Bij gelegenheid zal ik eens proberen door te vragen,

Dan Waverock. Gelijk bij de rots is een camping, en natuurlijk verblijven we daar. Het is een echte Bushcamping en het is er niet druk. We proberen zoveel mogelijk te koken in de kampkeuken, of de bbq’s die er altijd zijn, want dat levert de leukste gesprekken op.

Dit keer komen we een gezin van 4 tegen. Vader, moeder en hun twee volwassen kinderen. Het gezin is voor een weekje over uit Hong Kong. De zoon had in Australië gestudeerd en wilde wat van het land aan zijn ouders laten zien. Erg vriendelijke mensen, en oprecht geïnteresseerd in waar we allemaal geweest waren. Ik kon wel merken dat ze ons reistempo vrij laag vonden. Zij hadden al veel meer kilometers afgelegd. De volgende dag merkten we hoe dat kon. Ze sjeesden ons met een vaart voorbij op de snelweg waar je bang van wordt… Zelfs een roodtrain moest er aan geloven. Zoef… weg waren ze.

Waverock zelf was een kleine deceptie. Vanaf de camping is het 300 meter lopen naar de rots. Op foto’s lijkt het altijd een vrij desolate afgelegen rots, maar hij staat vol tussen de bomen. Maar toch ook wel weer heel bijzonder te zien hoe de natuur dit zo wist te creeeren.

Geert is nog even bovenop de rots gaan kijken, maar Yfke en ik zijn alleen de trap opgegaan. Het laatste steile stukje omhoog hebben we gelaten voor wat het was . Dametje had besloten op haar slippertjes mee te gaan. Veiligheid voor alles!