16 september Herberton-Paronella Park/Mena Creek
We hadden vandaag wat je noemt een trage start. Pas rond 11 uur reden we van de Wild River Caravanpark af. Doel van vandaag was Milla Milla en de daar gelegen watervallen.
We zijn nog steeds op de Atherton Tablelands en via Atherton reden we naar Malanda. Onderweg kwamen we bij toeval langs een viskwekerij waar een groot bord stond dat er platypussen te zien waren. In het Nederlands: vogelbekdieren. We hadden een beetje twijfels of ze hier gebracht waren voor de toerist of dat het hun natuurlijke leefgebied was. Het laatste lijkt het geval, in elk geval volgens de eigenaar die een paar dollar rekent om bij de vijver te mogen kijken. Grappig is wel dat je wordt aangeraden vooral geluid te maken. Als je te stil bent dan duiken de beestjes weg omdat ze denken dat er een aanval op ze gaat komen. Ze komen steeds zo'n 15 seconden boven water, om dan weer zo'n minuut onder te blijven. Het vogelbekdier is zo'n 50 cm groot, en overdag zie je alleen vrouwtjes. Leuk om te weten, maar het verschil tussen mannetjes of vrouwtjes zou ons toch niet opgevallen zijn.
Rondom Malanda is veel veeteelt. Het landschap is er dan ook vlakker en meer open. Toch is het wel een beetje maf om ineens de oer Hollandse koe te zien grazen. Ja wel, men heeft hier Fries Stamboekvee.
Na Malanda reden we aan op Milla Milla. We komen zo'n beetje aan het einde van het tafelland. We zien weer veel rietsuikervelden en bananenplantages. Ook zagen we vandaag een smalspoortrein met wagonnetjes vol gehakseld suikerriet. Vlak voor deze het fabrieksterrein op rijdt gaat hij dwars tegen het verkeer in over de hoofdstraat van het ienie mienie dorp, Er zijn bij Milla Milla 5 watervallen, wij bezochten er 3, te weten Milla Milla Falls, Zillie Falls en Einjaa Falls. Deze drie liggen langs een rondweg van zo'n 15 kilometer en je rijdt door prachtig regenwoud. Na waterval nummer 2 was de weg afgesloten, er wordt een nieuwe brug gemaakt. Waterval 3 moest dus via de andere kant benaderd worden. En ja, ook dat hebben gewoon maar gedaan. De eerste was echter het mooiste, de Milla Milla waterval. Deze waterval is de ster in vele commercials, en die van Quantas blijkt zelfs beroemd. Nou, niet in Nederland natuurlijk, maar hij is er niet minder mooi om.
Na Milla Milla was er nog tijd genoeg om een stukje verder te rijden, en we kozen om richting
Paronella Park te rijden, in Mena Creek.
Er was eens een Spaanse meneer die een droom had. Deze meneer, José Paronella wilde een kasteel bouwen. Naast een reeds aanwezige waterval bouwde hij zijn kasteel, compleet met een eigen waterkrachtcentrale (net als het kasteel uit de jaren '30), bruggen, tennisbanen en trappen. Dit alles maakte hij compleet met zo'n 7000 tropische planten en bomen.
De huidige eigenaren kochten het terrein in 1993 en hebben het teruggebracht in de staat die het nu is. Hun enige wens is het bewaren van de droom van José voor het nageslacht. Er wordt in stand gehouden wat er is (zonodig ondersteund door stempels) en gerestaureerd waar het kan, en waar geld voor is. De waterkrachtcentrale is in 2009 gerestaureerd en nu is men bezig om de balzaal te herstellen. Het leuke is dat je met je toegangsbewijs ook een nachtje mag blijven logeren op de camping naast het park, en dat je mee kunt op zowel een dag- als een avondtoer. De avondtoer hebben we net gedaan. Zo apart... Alles is prachtig uitgelicht en geeft het geheel iets sprookjes achtigs. Op de achtergrond het geluid van de vele krekels, padden en vogels... en niet te vergeten het ruizen van het water natuurlijk. We werden gewezen op bushturkeys die altijd hetzelfde plekje hoog in de boom opzoeken (ze fladderen van tak naar tak, want vliegen kunnen ze niet echt, en zo blijven ze buiten bereik van slangen). Daarnaast werden er schildpadden en alen gevoerd. Alen van een vuistdikte. Allemaal duidelijk te zien in het heldere water. Wel van een afstandje natuurlijk, het blijven vissen.
Morgen gaan we het park bij daglicht bekijken, en gaan we nog mee met de dagtoer. Wat in elk geval leuk was, was dat de eigenaar van het park aan het eind van de toer een presentje voor iedereen had: een eigen stukje van het kasteel van José. De cycloon van 2006 had zoveel schade aangericht dat een complete muur weggehaald moest worden omdat er een enorme boom op geland was. Stukjes daarvan worden nu aan de bezoekers meegegeven. En daarbij wordt dan het verhaal van de Berlijnse Muur verteld, en hoe daarvan stukjes over de hele wereld zijn gegaan. Op het zakje staat de volgende tekst: 'José's dream came true, may all your dreams also come true'.
En met die wens gaan we slapen, maar niet voordat ik jullie op de site van het park gewezen heb. Neem een kijkje, het is echt de moeite waard, en lees het verhaal van José op: www.paronellapark.com.au. De foto's op mijn blog komen er ook vanaf, want bij nachtlicht valt niet te fotograferen met onze camera.
15 september-Cape Tribulation - Herberton
We stonden vroeg op vanochtend. Niet bewust, maar we werden gewoon vroeg wakker. Voor vertrek zijn we nog even naar het strand gegaan. Het strand grenst aan de camping en is slechts zo'n 100 meter lopen. Ook weer prachtig. Het regenwoud eindigt waar het strand begint. Het was vloed dus er was weinig strand. De voorste rij bomen stond grotendeels in het water. Palmbomen (met kokosnoten) en bananenbomen er bij, je waant je op een onbewoond eiland.
Het is zo ongeveer anderhalf uur rijden terug naar de veerpont, en dan ben je eigenlijk nog nergens, dus we zijn onderweg gestopt voor koffie en later nog een keer omdat we langs een thee-plantage kwamen waar uitleg gegeven werd over het proces van blad tot thee. Erg interessant.
Aan de andere kant van de rivier ligt Mossman, daar waren we gisteren ook, bij de Gorge. Vandaag was er een kleine markt waar lokale telers groenten etc probeerden te verkopen. Er was weinig klandizie, maar prima geschikt om even de benen te strekken.
We rijden landinwaarts en verlaten het tropische regenwoud. De bebossing wordt minder dicht, en het landschap wordt leger. We zien voornamelijk bossen (met veel termietenheuvels) en bananen en thee-plantages en stoppen in Tolga bij een Heritage museum op het gebied van landbouw. Het is een uit de hand gelopen hobby van de boer in ruste. De boer neemt het echter niet zo nauw met de werkelijkheid en heeft een deel van zijn collectie naar eigen inzicht opgeleukt met zelfgemaakte kunst van oud ijzer. Daardoor is een bonte verzameling van van alles ontstaan.
We zijn nu vlakbij Herberton en het is nog vroeg, dus we rijden door. Het openluchtmuseum is de moeite waard. Het is gesticht door een locale boer ergens in de jaren '70 en toen die het op een gegeven moment niet meer kon bolwerken qua onderhoud is het museum gesloten. Tot 4 jaar geleden was het dus dicht. Toen werd het 4 jaar geleden verkocht aan een miljardair uit Melbourne die het museum als een nieuwe hobby zag. Het was toen al 6 jaar dicht, en het is nu weer helemaal opgeknapt. Alle huisjes komen uit de omgeving en kennen hun eigen verhaal. Binnen vind je allerhande collecties. Van wapentuig tot kleding, flessen gereedschap en andere zooi. Elk huisje heeft een eigen thema.
Vlakbij is een camping. Daar zullen we overnachten, het is rond half 5 mooi geweest voor vandaag. De camping is bijna leeg, er staan nog 3 andere campers, waarvan we er twee verdenken er permanent te wonen. Het krioelt er echter wel van de rainbow lorikeets (een soort parkiet) en witte kakatoe's. Daarnaast lopen er een soort kleine kalkoenen. Deze zouden de slangen op een afstand houden. Ze ruiken de slang al van afstand, en zetten het dan zo op een schreeuwen dat ze de slang er mee verjagen. Dit volgens de campingeigenaar, dus als het niet klopt lieg ik met permissie. Vind het namelijk een beetje vaag verhaal.
Het koelt voor het eerst af 's avonds, we zitten hier ook veel hoger dan op de vorige campings, dus dat zal er mee te maken hebben. Ik zit nu onder een afdak waar een kampvuur gemaakt kan worden. Dat zou ook gebeuren vanavond. Maar ik zit alleen, en het is inmiddels goed donker merk ik ineens. En er is geen verlichting op de camping zo te zien. Moet dus op de tast terug... Ook fijn... Geert was nog een beetje zielig, maar zijn rug voelt alweer veel beter dan gisteren. Mooi! Dat betekent dat ik hem fijn nog een tijdje kan plagen. Mannen van 44 klimmen nu een keer niet in bomen, en dat is niet zonder reden, toch?
14 september-Port Douglas - Cape Tribulation
Nu we af hebben gezien van een riviercruise op de Daintree River (om krokodillen te spotten) vroegen we ons een beetje af of het wel zin had om nog veel noordelijker te reizen. Immers, we moeten nogal een eindje in zuidelijke richting. Dus op naar de receptie van de camping. Daar gaf men aan het zeker wel te doen. Dus we zijn vanochtend via het plaatsje Mossman en de Mossman Gorge naar het noorden gereden. Mossman Gorge is een prachtige regenwoudrivier in het tropische regenwoud van het Daintree National Park. Je wordt vanaf het bezoekerscentrum met een busje het park in gereden, en daarvandaan is het over een verhard en verhoogd pad makkelijk wandelen naar de rivier. De rivier is zo helder dat je een school vissen zag dobberen. Er stond een meisje bijna tussen de vissen (hoe ze het durft is mij een raadsel), maar ze gaven er niets om. De foto's spreken voor zich! Na Mossman reden we terug naar de kust om door te rijden naar Cape Tribulation. Je moet dan de Daintree River met een kabelpontje oversteken. We hebben nog naar krokodillen gezocht, maar helaas. Na de oversteek gaat de weg snel omhoog, via smalle bochten. Het is prachtig, je rijdt tussen dicht begroeid woud, en na elke bocht wacht er wat mooiers. Verkeer is er weinig, en dat is gezien de breedte van de weg maar goed ook.
Rond half 4 komen we aan bij Cape Tribulation. Een prachtig en bijna verlaten strand. We zien mangrove-bomen en palmen met kokosnoten. Ongeveer een kilometer terug is een camping. Daar zijn we nu. Geert is al even gaan wandelen, en besloot in al zijn wijsheid in een kokospalm te klimmen omdat hij graag een (niet-rijpe) kokosnoot wilde bemachtigen. Hij kwam onder het zand terug en is hard op zijn derriere gelazerd. Nu dus rugpijn. Leuk zo'n kokosnoot, en dan moet hij straks ook nog gesloopt worden natuurlijk. Ik zal de pleisters alvast klaarleggen. Ik verwacht dat de kokosnoot gaat winnen... Vanavond gaan we verder kijken wat waar we morgen heen rijden. Ik denk richting Herberton. Daar is een leuk openluchtmuseum. We zien wel hoe ver we komen. Misschien moet ik het zakmes even verstoppen, anders komt er waarschijnlijk van plannen maken weinig meer, en moet ik mijn verpleegstersmuts op gaan zetten....
13 september - Kuranda-Port Douglas
Vanochtend gingen we eerst terug naar Cairns, terug naar de camperverhuur. De koelkast werd gemaakt, de stoel vervangen en het dekbed ook. De TV was een ander probleem. Men heeft alles nagekeken en nog werkte het apparaat niet. Dus nu denkt men dat het gewoon aan het signaal ligt. Best hoor, we missen hem niet, maar noteer alsjeblieft dan wel even dat wij hem niet stukgemaakt hebben... Oke dan, vervolgens hebben we in Cairns wat gewinkeld. We wilden graag een nieuwe sim-kaart met 3G omdat de sim-kaart die wij hadden niet meer werkt. Waarschijnlijk is die geblokkeerd geraakt omdat er niet binnen 6 maanden werd opgewaardeerd. Is ook een beetje lastig vanuit Nederland... Maar goed, ook dat lukte. On route!
We rijden noordelijk, in de richting van het noordelijkste puntje van Queensland waar je van de verhuurder nog met een gewone auto mag komen. Het heet Cape Tribulation. Na Cape Trib zoals de luitjes hier zeggen is er nog een paar kilometer gravelweg en dat gaat dan weer over in een 4WD-track. Onderweg komen we langs Harvey's Crocodile Adventure. We hadden daar al een foldertje over gezien. Het is een krokodillenkwekerij met een toeristisch gedeelte. Er zijn shows waar ze het natuurlijke gedrag van de zoutwaterkrokodil uitleggen, en ze manipuleren een krokodil in een show om dat gedrag dan ook uit te voeren. Indrukwekkend en wat zielig tegelijk. Toch hebben we ademloos zitten kijken hoe deze Crocodile Dundee met de krokodil omging. Echt indrukwekkend. Harvey's heeft ook een enorme (aangelegde) lagune waar zo'n 15 krokodillen leven. Je kunt met een boot de lagune in, en dan worden de krokodillen gevoerd met een lange stok. Wel, de foto's spreken voor zich. Schrok me af en toe een hoedje!
Na Harvey's zijn we rustig doorgereden naar het noorden. Doel was om zo dicht mogelijk bij Daintree te komen. In eerste instantie om daar de rivier op te kunnen om krokodillen te zien, maar na de lagune bij Harvey's besluiten we dit plannetje te laten varen. We komen tot Port Douglas. Het is inmiddels rond 5 uur, dus een mooie tijd om een camping op te zoeken. Het wordt er eentje van de keten Big4. Prima campings met goede voorzieningen, maar wel ietsje duurder. En als bonus heeft deze keten ook campingplaatsen met eigen sanitair. Joepie! Er is nog wel wat vrij. Na het debacle in Karunda waarbij er eerst geen warm water uit de douche bleek te komen, en noggeen 30 seconden later ook geen druppel koud water meer, vond ik dat compensatie op zijn plaats was :).
's Avonds hebben we doorgebracht op internet. Er is een centrale plek op de camping waar je TV kunt kijken en beschikking hebt over wifi-internet. De salamandertjes aan het plafond vonden het vast ook gezellig. Gelukkig bleven ze goed plakken. We hebben de eerste reisverslagen en foto's gedeeld. En, het was hoog tijd om te zien wat de verkiezingen in Nederland gaan brengen. Ik heb er gemengde gevoelens over, maar zet nu gauw de vakantie-modus weer aan....
Oh ja, ik heb vandaag braaf gekookt en we hebben nog geen skippys gezien, of kasuarissen. Zelfs niet als roadkill.
12 september: Cairns-Karunda
Vannacht absoluut slecht geslapen. Ik heb het half 3 zien worden, en om half 6 was het alweer klaar met de slaap voor mij. Zal wel een combi zijn van een luidruchtige airco (nee, niet die van onze kamer want die hadden we fijn uitgezet), en jetlag.
We waren al redelijk op tijd bij de camperverhuur en toen de heren daar door hadden dat we zo'n zelfde exemplaar een jaar eerder ook gehuurd hadden, stonden we ook zo weer buiten.
Op naar de supermarkt. Allememachies, wat een prijzen zeg. Ik doe maar net of ik niets hoor als Geert zijn gewillige creditcard laat wapperen.
Vandaag rijden we naar Karunda. Een klein toeristisch plaatsje boven Cairns, omgeven door regenwoud. De weg slingert gemoedelijk de berg op en we worden regelmatig getrakteerd op prachtige oceaan zicht. In Karunda is het natuurlijk, net als in Cairns, erg vochtig en warm. Dat hoort bij de tropen, maar het is even wennen.
In Karunda is het na 3 uur stil. Dan vertrekt de laatste toeristentrein naar beneden en sluiten ook alle winkels. De camper staat snel op zijn plekje. De campingbeheerder is een wat vreemde man, maar is erg aardig en neemt de tijd om ons allerlei tips te geven. Vanaf de camping is het mogelijk naar de rivier te wandelen, door het regenwoud. Je kunt ook naar het dorp wandelen, maar daar was niet zoveel meer te beleven. Dus het werd de rivier. Dichte schoenen aan en naar de track. Jawel, weer vrijwillig wandelen.
Op een gegeven moment staan we aan de rand van een spoorbaan. Er staat een bordje met een pijl links naar de rivier en rechts naar het dorp. We blijven wel Nederlanders en gaan dus niet zomaar op een treinspoor lopen, ook al ziet het er niet veelgebruikt uit. Gelukkig komt vlak na ons een man met zijn hond. Hij vertelt ons dat de trein al weg is, en dat er vandaag geen meer komt. Ja wel, de trein van 3 uur. Dat hadden we zelf ook kunnen bedenken. We lopen met het hem op. Het is Trevor, en hij werkt voor een bedrijf dat tours met quads organiseert in het gebied. Een wat ruig ogend type. Kaal hoofd, gezet en een baardje die hij in een staartje heeft gebonden, maar ook weer erg vriendelijk. Bij de rivier is mijn eerste vraag: zijn hier krokodillen? Nee, ze zouden er wel moeten zijn maar Trevor heeft er nog nooit eentje gezien. We krijgen nog wat aardige tips voor de omgeving. Altijd leuk. Terug op de camping zou er gekookt moeten worden. De koelkast is immers gevuld.
Ik heb er alleen niet zoveel zin in, en gelukkig is er op de camping een klein restaurantje. Tien tafels heeft het. Men serveert Sri Lankaanse gerechten, en de curry was heerlijk...
We zijn de jetlag duidelijk nog niet te boven, want we gaan vroeg slapen. Geert maakt het helemaal bont door rond half 8 met zijn kleren aan in slaap te storten. Ach, er zijn ergere dingen. Ik heb het nog tot een uur of 10 vol gehouden.
Morgen terug naar Cains, terug naar de camperverhuurder. Er zijn toch wat zaken die geregeld moeten worden. Zo wil de koelkast niet op slot (en hij gaat dus tijdens het rijden open, je kunt je voorstellen wat een rommel dat geeft?), een van de twee stoeltjes is stuk, we hebben een eenpersoonsdekbed gekregen in plaats van een twee persoons, en de tv geeft prachtige sneeuw. Nu was die tv een bonus, want we wisten niet dat die in de camper zou zitten, maar als hij er in zit is het ook wel fijn als hij werkt, toch?
11 september: Sydney
We hebben heerlijk geslapen. We hebben een kamer aan de straatkant met een enorm bed, en wat nog belangrijker is: een enorm dekbed! Doordat de kamer aan de straatkant is komen de geluiden van de stad goed binnen. Een vertrouwd geluid, dus heerlijk om nog ff bij door te soezen.
Aan de overkant van het hotel is een Duitse bakker met een 2-tafel terras. Prima voor het ontbijt. Vanavond vliegen we door naar Cairns en we regelen alvast vanuit het hotel een shuttlebus. De koffers mogen in het hotel blijven staan.
We hebben de hele dag in Sydney! JEEJ!
Eerst maar eens met de bus de stad in. In ongeveer een kwartiertje staan we op Circular Quay, de aanlegplaats voor de veerponten die naar alle uithoeken van de haven varen. Wij willen naar Manly. De overtocht duurt ruim een half uur en onderweg is het prachtig. Op sommige stukken vergeet je dat je toch echt midden in Sydney bent. Dat komt doordat zich aan de rivieroevers verschillende Nationale Parken gevestigd zijn, beschermde natuurgebieden. Manly zelf is niet bijzonder. Een strand waar niet gezwommen mag worden door gevaarlijk sterke stroming en er zijn vandaag ook weinig surfers door gebrek aan golven. We lopen een rondje en een uurtje later gaan we weer terug naar Sydney Harbour.
In de aankomsthal zit een ijsbar. En natuurlijk is het hoog tijd voor Geert om die eens goed te testen. Test slaagt grandioos, het ijs is heerlijk. Hierna zijn we doorgelopen naar The Rocks. Het oudste deel van Sydney, en dit wijkje bevindt zich bijna letterlijk onder de Harbour Bridge. De brug torent hoog boven de haven uit, en er is een klein museum gevestigd in een van de brugpeilers. Daar wandelen we heen, of beter: klimmen we heen. Allemachtig, wat een trappen! De trappen zijn geliefd bij hardlopend Sydney, en binnenkort is de Sydney Marathon, en daar wordt flink voor getraind. Men schiet de trappen op of het niets is. Ik heb het het al warm, en krijg het bijna benauwd van zoveel sportiviteit... Op de brug voel je je niet echt welkom. Het wandelpad is omgeven door een ijzeren hek. Ik snap best het niet de bedoeling is om van de brug af te springen, en begrijp ook dat daar maatregelen voor genomen worden, maar jemig: het kan vriendelijker. We besluiten het museumpje te laten voor wat het is. Het is vrij prijzig en ziet er ook al niet uitnodigend uit.
Eenmaal weer beneden lopen we langs Circular Quay naar het Opera House. De bouwput van vorig jaar is enorm uitgebreid. Men is bezig om een nieuw laad- en losdock te maken zodat er minder verkeer door het toeristische gebied hoeft te rijden. Nou, daar is men nog wel even zoet mee. Aan de andere kant van het Opera House ligt de Koninklijke Botanische Tuin. We gaan lekker in het gras zitten, en kijken over het water uit naar allerlei bootjes, en veren. Het is nu half 4 en om 5 uur worden we terug in het hotel verwacht voor de shuttle naar de luchthaven. We besluiten terug naar het hotel te wandelen. Of wel: ik stel het voorzichtig voor en Geert springt gelijk op, bang dat ik me bedenk. Wandelen is helemaal geen hobby van me. We moeten dwars door het park, en komen uit bij een voetgangersbrug die ons over de tunnel ingang zet. Dat scheelt weer een hoop traptreetjes op en af.
We zijn even na half 5 in Darlinghurstroad. Precies: De straat met de fijne MacDonalds die 24 uur per dag open is, en lekker koud drinken heeft en gratis internet. Mooi! Hoogste tijd om hier bij te komen van de wandeltocht, met een koud drankje. De shuttle is op tijd, en eenmaal op de luchthaven gaat alles vlotjes. Er is hier een aparte luchthaven voor binnenlandse vluchten, dus geen gedoe met paspoortcontrole etc. We eten nog een broodje en dan is het al tijd om in te checken voor de vlucht naar Cairns. Ook dat gaat vlug, want het vliegtuig is lang niet vol. Eenmaal in Cairns snel een taxi genomen naar het hotel, want het instortmoment is weer heel dichtbij. Morgen de camper halen!!
9 en 10 september: Amsterdam-Sydney
Na zo'n 24 uur onderweg te zijn geweest kwam Sydney dan toch in zicht. Figuurlijk dan, want we vlogen aan over zee, en hebben weinig gezien van alle lichtjes van de stad. Die waren er natuurlijk wel (we weten inmiddels hoe mooi het zicht op de stad vanuit het vliegtuig is), maar om ze te zien moest je aan de andere kant van het vliegtuig zitten. Jammer, maar helaas. Je kunt niet alles hebben.
De rij voor de douane was lang, en met maar enkele douaniers nog aan het werk duurde het allemaal best wel even. Daarna de koffers van de band gehaald en door naar de quarantaine. Australie is erg panisch over het invoeren van etenswaren, en checkt alles grondig. Waar we vorig jaar zo door konden lopen, moesten ook wij dit jaar via de 'snuffelhond-uitgang Natuurlijk viel er weinig te snuffelen en mochten we door. Een taxi was snel gevonden.
Eenmaal in Hotel Springfield Lodge waren we weer klaarwakker, hoewel even daarvoor we nog puur brak waren van de reis. Rond 9 uur 's avonds op een maandagavond valt er nog van alles in de buurt te beleven. De bars en clubs zijn open, en trekken altijd back-pakkers voor wie het elke avond een feestavond is. We lopen door naar de MacDonalds. Die is 24 uur open, én heeft gratis internet. Met een heerlijk koel drankje laten we het thuisfront weten dat we veilig zijn aangekomen, en storten we alsnog grandioos in. De hoogste tijd om de binnenkant van de ogen te gaan bekijken. Morgen Sydney!
Nog 6 weken, het grote aftellen is begonnen...
Vandaag over 6 weken landen we in Sydney, en we hebben er weer zin in!
De dag na aankomst zullen we doorvliegen naar Cairns (3 uur vliegen in noordelijke richting) om daar weer net zo'n campertje op te halen als de vorige keer. Met die camper gaan we in 21 dagen weer terug naar Sydney. Vorige keer hadden we zo'n 3000 km gepland en er zo'n 4000 gereden. De nu geplande route is zo'n 3500 km, en we gaan er vanuit dat er nog wel wat onderweg bedachte kilometertjes bij zullen komen...
De routewordt: