6 oktober, Gawler, Hahndorf

Vanochtend hebben we weer lekker rustig aan gedaan. Even na tien uur van de camping in Gawler vertrokken naar het centrum om souvenirs te kopen en Cynthia wilde een trouwjurk uit Mc Leod's Daughters die bij een stomerij in de etalage hing fotograferen.

Daarna naar Roseworthy gereden naar een landbouwmuseum maar deze was helaas gesloten. Daarna naar Freeling gereden naar een paar locaties die in Mc Leod's Daughters voorkwamen; het Gungellan Hotel, de Gungellan Truckstop en een paar andere gebouwen. Bij een winkeltje in 2e hands prullaria hingen een paar borden in de etalage. Bij het Gungellan Hotel hebben we gelucht.

De boerderij Drovers Run die in werkelijkheid Kingston Farm waar de serie grotendeels is opgenomen is vanaf de highway niet te zien omdat het in een vallei ligt. Vanaf de zuidkant was het wel te zien vanaf een 12 kilometer lang gravel pad (waar we door de camperverhuurder verboden zijn op te komen). Cynthia vond het niet fijn. Je moet weten: rijden over een gravelpad klinkt alsof de camper uit elkaar trilt. De locatie is verkocht en niet toegankelijk, maar zo dus wel zichtbaar.

Hierna zijn we richting Tanunda gereden. Hier bij de bibliotheek het reisblog bijgewerkt. We hebben een wifi inlogcode gekregen voor alle openbare bibliotheken in South Australia. In Tanunda was ook een 2e hands boekwinkel die erg veel workshop handboeken had. Me met moeite moeten inhouden om er geen te kopen. Daarna richting Hahndorf wat zo'n beetje een Duits plaatsje moet zijn in Australie. De camping er niet kunnen vinden en de volgende camping te Mt Barker was vol. Omdat het al na zessen was, en er dichtbij geen andere camping was, hebben we er voor gekozen om dan maar een kamer te nemen in een b&b of een hotelletje. Na een paar telefoontjes konden we bij een hotelletje in Hahndorf terecht waar we nu zijn. Meteen vanavond Hahndorf bekeken en er in een 'Duits' restaurant gegeten. Dat Duitse moet je met een korreltje zout nemen; hoog toeristisch gehalte. Volgens mij verstaat niemand je als je in het Duits eten of drinken bestelt.

Morgen willen we naar Woodside gaan waar een chocoladefabriek is en naar Birdwood waar een automuseum is en een alpaca shop.

5 oktober, Peterborough, Gawler

We zijn in Gawler. Gawler ligt zo'n 45 kilometer van Adelaide en het was de bedoeling dat we uiterlijk zondag hier zouden aankomen. Gawler ligt tussen twee wijngebieden in. Boven Gawler heb je Clare Valley, bekend om zijn Riesling en schuin onder Gawler heb je de Barossa. Daar zullen we morgen door rijden.

Maar eerst terug naar vandaag. In Petersborough was het vochtig. Echt regenen deed het vandaag niet meer, het was meer motregen en vrij mistig. We zijn vandaag door Clare Valley gereden en hebben een stop gemaakt in de stad Clare. Daar was het net droog, dus we zijn door de winkelstraat gewandeld. Allemaal kleine winkeltjes met elk zijn eigen specialiteit. Geert heeft nog een boek over (jawel) tractors gescoord. Dit maal eentje over John Deere. Hij is hem op dit moment uitgebreid aan het bestuderen.

Doordat het verder niet echt al te zonnig weer was hebben we Clare Valley voornamelijk vanuit de auto bekeken. Op moment dat je de vallei in rijdt zie je gelijk de druiven ranken staan. Het is hier heuvelachtig, dus dat ziet er goed uit. Rijdt je de vallei weer uit, dan kom je er ook gelijk géén meer tegen. Dan zijn het weer voornamelijk schapen en gewassen die het landschap tekenen. Het is een mooi gebied, dat is zelfs in de regen wel te zien.

Einde van de middag kwamen we in Gawler aan. Het is geen grote stad, maar wel een van de oudere rondom Adelaide. Zoals we eigenlijk steeds doen zijn we eerst naar het visitorscentrum gegaan. Daar hing bij binnenkomst een groot bord wat gestaan heeft bij de gate van fictieve boerderij Drovers Run (Mc. Leod's Daughters). Onder aan het bord zijn allemaal hoefijzers gespijkerd die door de acteurs van een handtekening zijn voorzien. Alleen dan weer jammer dat die allemaal op zijn kop staan. De hoefijzers moesten eigenlijk andersom, maar dat zou dan weer ongeluk brengen? Het zal wel...

Ondanks dat we vanmiddag vlees hadden gekocht voor een kipprutje, zijn we in het lokale hotel gaan eten. Elk hotel heeft hier een pub, en het was er druk. De eetzaal zat erg vol (en dat op een woensdag avond). Later begrepen we waarom: het was 'Trivia-Night'. De prijzen waren niet hoog, je kon maaltijdbonnen van AUD 20 winnen, maar het dorp was er wel om uitgelopen zo te zien. Het eten was goed! Dit hotel staat bekend om zijn steengrilgerechten. Je krijgt dan je vlees rauw aangeleverd met een kleine steen van 400 graden warm, en grillen maar!

Voor morgen staat er voor Geert wederom een landbouwmuseum op het programma , dit maal in Roseworthy, en daarna zullen we kort Freeling aandoen. Dat ligt er praktisch naast. Voor de kenners: in Freeling staat het Gungellan Hotel en Truckstop. Twee locaties die veel voorkomen in de tv-serie Mc. Leod's Daughters. Die hele serie is in het gebied hier opgenomen, maar men melkt dat hier hier niet uit. Dat snap ik eigenlijk niet zo. Minyip deed dat ook al niet, maar Silverton doet het bijvoorbeeld weer wel, en dankt haar bestaan grotendeels aan alle Mad Max-zooi die ze daar bewaard hebben. Voordat we Gawler echter verlaten gaan we nog even terug naar de winkelstraat. We zagen daar (bij toeval) dat er kleding van de serie bij de lokale stomerij hangt uitgestald, en ik ben nieuwsgierig hoe dat zo gekomen is.

Morgen meer!

4 oktober, Silverton, Peterborough

Ik werd vanochtend gewekt door de vogels op de bushcamping. De vogels zongen niet, nee ze dansten, en wel over het dak van de camper. Maar het de hoogste tijd om wakker te worden, dus ook Geert maar wakker gemaakt. Die had de dansende vogels niet gehoord.

De zon stond al hoog aan de hemel, en bij het openen van de zijdeur van de camper kwam de warmte je al tegemoet. Heerlijk!

We hebben ontbeten met pannekoeken, lekker buiten in de zon. De vliegen zijn dan wel wat lastig, maar je moet er wat voor over hebben. We verlieten de camping pas om half 12, erg laat voor ons doen. Maar als je de zon tegenkomt, moet je er van profiteren!

Ons eerste reisdoel was het nog geen 5 minuten verder op: het museum van Silverton. Elk zichzelf respecterend dorp heeft hier wel een museum om aan te geven hoe oud en historisch het dorp wel niet is, en Silverton is geen uitzondering. Het heeft er zelfs 2 (op 40 inwoners). Naast een museum over de Mad Max-films (zijn we niet in geweest) is er ook een museum gemaakt van de oude gevangenis. Je vindt er allerlei prularia die de mensen bij het verlaten van Silverton blijkbaar niet meer nodig hadden, maar ook een uitgebreid overzicht over de mijnbouw, en dat is dan wel weer leuk.

Na dit museumbezoek stond er een bijzonder lookout op het program. De Mundi Mundi Plains. Er was ons verteld dat je hier zover het niets in kunt kijken dat je de ronding van de aarde kunt zien. En dat klopt! Het is niet in een foto te vatten, maar op een gegeven moment kom je boven op een heuvel, en daarna is het gewoon plat, met weinig bomen en andere begroeiing, zover je maar kunt kijken. Natuurlijk is het nu ook hier groen in plaats van dor rood, maar de strekking is wel duidelijk denk ik. Voor degene die meer beeldvoming nodig hebben: op de Mundi Mundi plains gaat aan het einde van Mad Max 2 de auto op zijn kant? Ik heb het van horen zeggen, want de film zelf heb ik niet gezien.

Daarna het Umberumberka-reservoir. Zo'n 5 kilometer na de lookout van Mund Mundi. Meer dan 100 jaar was dit reservoir de enige watervoorziening in de wijde omgeving. Tegenwoordig krijgt Broken Hill, haar water via een 100 kilometer lange pijplijn vanaf de Murrey-river aangevoerd.

Op de terugweg zijn we nog kort even gestopt bij het café van Silverton om daarna weer terug te keren naar Broken Hill. Er was nog tijd genoeg om de rit naar Petersburough of Burra te beginnen. Een rit van zo'n 300 kilometer. Onderweg kwamen we weer de nodige brumby's en emu's tegen. Als die dieren te dicht langs de weg staan (of zelfs net besluiten over te steken) stoppen alle auto's gewoon. De weg is zo lang en recht dat je eigenlijk niet verrast wordt door overstekende dieren.
Burra bleek te ver weg, en rond kwart over 5 zijn we in Petersborough neergestreken, weer gewoon op een caravanpark. Bushcampings met faciliteiten zijn maar dun gezaaid horen we hier.

Morgen weer verder. We zullen door Clare valley rijden, en hebben geen specifiek einddoel. Gewoon omdat dat niet nodig is, en er is voor morgen en overmorgen regen voorspeld in de regio, en dan moet je dus gewoon maar zien hoe de dag loopt...

3 oktober, Broken Hill, Silverton

Vanochtend hebben we er een rustige start van gemaakt. We gingen pas rond 11 uur van de camping. Daarvoor hebben we voor het eerst de stoeltjes buiten gezet, en konden we in de zon zitten. Dat was eerder nog niet gelukt. Te koud, te veel wind, regen of gewoon geen zon, redenen genoeg.

We zijn eerst naar het vliegveld van Broken Hill gegaan. Daar zit ook de basis van de Flying Doctor service, met een museum er aan vast. Het was leuk om te zien, maar het stelde niet zo heel veel voor. Er werd een film van ongeveer een kwartier getoond. Die film is eigenlijk bedoeld om donaties te werven voor de service. De service is immers een non-profitorganisatie die het moet hebben van giften. Er was dus ook een winkeltje bij.

Je kreeg een korte tour. Daarbij zag je de controlekamer. Die was onbemand omdat het een feestdag was. Alle communcatie verliep vandaag via Port Augusta. Het vliegtuig stond uiteraard wel paraat, en er waren ook gewoon artsen 'on duty'.

Na het museumbezoek zijn we op de berg mijnafval geweest waarop een uitzichtpunt is gemaakt, en een monument voor alle mijnwerkers die overleden zijn tijdens hun werk. Vervolgens zijn we nog door het stadje gereden om wat van de 'historische' sites te bekijken. Maar alles wat ouder is dan 40 jaar heet hier historisch, dus stel je ook daar maar niet teveel van voor. Toch is het leuk om te zien hoe deze stad is ontstaan rondom de zilvermijn. Die is overigens nog steeds in bedrijf.

Eind van de middag reden we naar Silverton. Een rit van ongeveer 25 kilometer. Onderweg wordt je gewaarschuwd voor dieren op de weg: er is geen omheining, dus alle dieren kunnen zo de weg oplopen. We zagen wilde paarden (brumby's), verdwaalde schapen en koeien onderweg.

Er is slechts één camping in Silverton, maar er wonen dan ook maar 40 mensen. Het is een bushcamping, dus je mag zelf een plekje zoeken en her en der staan stroompalen waar je je camper kunt koppelen als je dat wilt. Er zijn wel gewoon douches en toiletten op het terrein, maar het is niet echt een aangelegd geheel.

Silverton zelf is dus een kleine, verlaten stad. Zoals gezegd met maar 40 vaste inwoners, maar wel met 2 kerken, een hotel, café en camping. Eind 1800 woonden er circa 3000 mensen waarvan de meeste in de mijnen ter plaatse werkten. We hebben er rondgewandeld, in een half uur waren we rond.. Het was leuk om de memorabilia te zien die achter zijn gebleven na de opnamen van verschillende films, zoals Mad Max. Op het moment zou er ook gefilmd moeten worden voor een nieuwe Mad Max film, maar het gebied is te groen als gevolg van de overstromingen begin dit jaar. De opnamen zijn dus tot nader order uitgesteld.

Morgen zullen we ontbijten in het café om daarna naar Mundi Mundi Plains. Daar zou het zo plat zijn dat je de ronding van de aarde kunt zien aan de horizon. Ben benieuwd.

Er moet ook nog een dam met een groot waterbassin in de buurt zijn. Als er een verharde weg naar toe gaat zullen we daar misschien ook nog wel ff heen gaan. Het heet: Umberumberka Reservoir. Probeer het maar eens uit te spreken! Daarna gaan we in elk geval terug naar Broken Hill (er is maar één weg uit Silverton) en wellicht door in de richting van Petersborough.

2 oktober, Mildura, Broken Hill

Het is zomertijd. De klok is vannacht een uur vooruit gegaan. En ja, we zijn er niet door verrast, het was ons verteld. Vanochtend hebben we Mildura bekeken. De stad die barst van de wijnranken en citrusplantages.

We zijn begonnen bij een werkplaats waar minerale stenen geslepen werden. Er worden dan gebruiksvoorwerpen en sieraden van gemaakt. Het was een beetje een wassen neus, want de winkel was zeker 4 keer zo groot als de werkplaats. Toch hadden ze er mooi spul, en het heeft dus ook geld gekost :).

Daarna door naar Orange World. Een sinaasappelplantage waar je uitleg zou krijgen over de plantage, de wijze van irrigatie in Mildura enz. We hadden een folder waarin stond dat er een aantal tours per dag waren. We waren net op tijd om aan te schuiven bij de tour van half 12. Dat ging nogal haastig, dus we hebben geen tijd gehad om vooraf te zien wat de tour precies zou inhouden.

Er stond een tractor met een aantal karretjes er achter, daar moesten we in. De chauffeur bleek de eigenaar van de plantage. Helaas hoorde deze man zichzelf erg graag praten, dichten en zingen (onder begeleiding van zijn gitaar, ja wel). Dus dat was een beetje jammer. Het ritje over de plantage was op zich wel leuk, maar ging in zo'n slakkengang dat het 45 minuten duurde voordat we weer terug waren bij de kiosk. Toen mochten we nog niet weg, nee hoor. Onze gids had nog een paar liedjes in petto! Al met al wel lollig, maar zeker geen aanrader. Maar het glaasje jus dat we kregen vond zelfs ik lekker.

Reisdoel voor vandaag was Broken Hill. De reis verliep voorspoedig, en er was zoals gewoonlijk weinig verkeer op de weg. Onderweg hebben we verschillende salamanders op de weg getroffen. Die beestjes gaan gewoon op het asfalt zitten, maar doordat er toch niemand anders op de weg rijdt kun je ze makkelijk ontwijken. Ook zag je hier en daar wat vee (zowel koeien als schapen) en werd er wederom gewaarschuwd voor hoppende skippy's. Die hebben we alleen dood gezien, maar we hebben wel een groepje Emu's gezien. We zijn er voor gestopt, dan kun je ze beter fotograveren ten slotte. Let wel: de snelweg is hier tweebaans, en er is geen vluchtstrook. De weg is echter enorm recht en plat, dus ondanks dat je er 110 kilometer per uur mag rijden kun je gerust even stil gaan staan. Moet je op de A2 eens proberen, of eigenlijk: doe maar niet!
We zijn in deze rit van zo'n 3 uur slechts een handjevol huizen tegengekomen, en één roadhouse. Bij een roadhouse kun je terecht voor benzine en een kop koffie.

Op een gegeven moment gaf de GPS aan dat we nog zo'n 60 kilometer voor de boeg hadden, maar dat de aankomsttijd al over zo'n 10 minuten zou zijn. Dat kan dus niet, tenzij we ineens konden vliegen.

Broken Hill ligt in een andere tijdzone, en heeft dezelfde tijd als Adelaide. Het is er een half uur vroeger als in Mildura. Je rijdt recht naar boven, dus je zou geen tijdzone moeten tegenkomen (want die gaan van west naar oost en omgekeerd), dus dat is wel apart. De GPS hield in de berekeningen daar dus al rekening mee. Apart om te zien dat dag ding ineens een half uur van tijd verspringt, zo ongeveer op het moment dat je ook het bord langs de weg ziet staan waarop de tijdswijziging gemeld wordt. Dus rekening houdende met de zomertijd van vanochtend is het nu een half uur meer tijdverschil met Nederland geworden. Volgens mij was het 8 uur, en nu dus 8,5. Tenzij in Nederland de wintertijd ook is begonnen? Dan weet ik het niet meer....

Broken Hill zie je al van een afstand. Het is een mijnstad, en dat laat duidelijk zijn sporen na. Morgen maken we er foto's van.

Vanavond zijn we naar het Living Desert Sculpture Parc geweest, zo'n 12 kilometer buiten Broken Hill. De beelden zouden erg mooi zijn bij de ondergaande zon, dus dat mochten we niet missen.

Het was prachtig om te zien. Het park ligt op een heuvel dus je hebt rondom vrij zicht in het grote lege niets.

We hebben de dag besloten bij de lokale pizzeria. Morgen is het hier een feestdag, dus dan zijn alle winkels dicht.

De bedoeling is dat we morgenochtend rustig aan doen, en dan in de middag wat rondkijken in Broken Hill en bij de mijnen. Daarnaast staat een bezoek aan het Flying Doctors Museum op het programma. Zij hebben hier een vliegveld van waaruit ze een groot gebied 'bedokteren'. Daarnaast is er hier een museum over 'The School of de Air'. Zo'n 80 kinderen uit een enorm gebied krijgen via telefoon, internet en email (vroeger dus via de radio) les. Helaas is dat museum dicht omdat het schoolvakantie is. Jammer, maar niets aan te doen.

Morgenavond zullen we richting Silverton rijden. Dat is hier zo'n 25 kilometer vandaan. Een korte rit dus. En dat mag ook wel, want de laatste twee dagen hebben we aardig wat kilometertjes gemaakt. Geert dan vooral, want die rijdt toch het meeste.

1 oktober, Warracknabeal, Mildura

Bij aankomst in Warracknabeal gisteravond zagen we al dat er een museum met antieke landbouwmachines in het dorp moet zijn. Uiteraard wilde Geert daar naartoe. Dit keer geen oud schroot langs de weg, maar allerlei tractoren die binnen stonden, en er ook nog eens uitzagen zoals ze ooit ook het land op geschopt werden. Dat scheelt dan weer, ik kan zo ook zien wat ik aan het bekijken ben. Als baal schroot kan ik er in de regel weinig meer van maken dan een baal schroot...

De dame die het museum beheerde zat wel om een praatje verlegen, ze was er alleen, dus ik heb me uiteindelijk wel vermaakt.

Daarna op pad. Ons reisdoel van vandaag is Mildura, als tussenstop naar Broken Hill. De manager van de camping vertelde dat het vanaf Mildura nog 6 uur rijden is naar Broken Hill, dus we hebben voor de rit Warracknabeal - Broken Hill 2 dagen nodig. Geen punt, gaan we doen. We hebben de tijd.

Onderweg zien we voornamelijk tarwevelden, maar we zijn dan ook in 'The Wheat Belt', het grootste tarwegebied van Australie. Het is hier vrij plat en overal staan enorme graansilo's.

Net voor Mildura ziet Geert helaas weer een bord waarop een landbouwmachine museum aangekondigd wordt. We slaan dus af. Dit keer mag hij alleen gaan, ik duik op de bank van de camper met een boek. Dat is geen straf!

Geert vermaakt zich onderwijl prima met de museum eigenaar. Deze man is gewoon een verzamelaar van tractoren, het museum zijn uit de hand gelopen hobby. Hij ziet in Geert een liefhebber, en samen bekijken ze de hele collectie, grotendeels Lanz-Bulldogs via een uitgebreide tour over het terrein en de schuren.

Rondom het terrein staan fruitbomen vol grapefruits, mandarijnen, sinaasappelen en citroenen. We mogen vrij plukken! En dat doen we dus ook. Verser dan dit zul je ze niet snel krijgen. De bomen geuren heerlijk.

In Mildura is op het moment een 10- daags Country- en Western muziekfestival gaande, dus we werden al gewaarschuwd dat het er druk zou zijn. En dat klopt, dit keer konden we niet op de eerste camping terecht, maar pas bij de tweede. Dat valt ons enorm mee! Bij 'druk' hebben wij toch een heel ander idee.

Voordat we naar de camping zijn gereden hebben we gezocht naar een supermarkt. Er moet immers ook gegeten worden. We komen terecht in een heus winkelcentrum, met 80 winkels. Het lijkt er op dat we eindelijk weer eens in een echte stad terecht zijn gekomen! Hoera!

En ze hebben hier ook weer een Mc. Donalds waar we de verhalen van gisteren en eergisteren op Reismee kunnen zetten.

Morgen zullen we naar Broken Hill gaan, maar niet nadat we Mildura bekeken hebben. Het blijkt dat het hooguit 3 uur rijden is naar Broken Hill, in plaats van de eerder voorspelde 6. Dus alle tijd... Bij Mildura komen twee grote rivieren samen, de Darling River en de Murray River. De Murray River kun je bevaren met een radarboot. Wel, dat slaan we maar over. Zowel vorig jaar in Memphis als laatst in Praag bleek dit je dit soort onzin gewoon niet aan de hand moet halen. Je vaart je in de regel van de ene brug naar de andere brug en weer terug. Zonde van de tijd, en van de centen.

Interessanter zal Orange World zijn. Op deze sinaasappelplantage legt men wat uit over de irrigatie van het gebied. Mildura is een soort van fata morgana in de droge outback doordat men hier in 18- zoveel een uitgebreid irrigatiesysteem heeft ontwikkeld. De stad dankt haar bestaan hieraan. Daar gaan we dus een kijkje nemen. Daarnaast zit er vlakbij de camping een edelstenen slijperij. Dat lijkt mij dan weer leuk. Kortom: als het allemaal wat meer tijd kost dan gedacht gaan we maandag naar Broken Hill. De outback is overigens helemaal niet zo droog en dor als je zou verwachten. Het is er voornamelijk groen door de vele regen afgelopen zomer en winter.

Dan nog een weetje tot besluit: we hebben 2324 kilometer gereden de afgelopen 12 dagen. Nog 10 dagen te gaan voor we de camper weer in Adelaide zullen achterlaten. We zijn helaas dus al over de helft van ons camper avontuur. En de niet-kampeerder in mij valt het allemaal reuze mee.

30 september, Dunkeld, The Grampians, Halls Gap, Warracknabeal

Nadat we om een uur of half acht per ongeluk het alarm hadden laten afgaan van de camper omdat Cynthia de achterdeuren van de camper open deed zonder eerst op het knopje van de centrale vergrendeling te drukken, de rest op de camping was waarschijnlijk toch al wakker, gingen we na het douchen en ontbijt op zoek naar een farm waar ze schapen melken en schapenkaas maken. Deze stond toch niet zo goed aangegeven dat we het konden vinden. Dat werd weer goedgemaakt toen we redelijk vlot op de toeristische route naar door de Grampians een emu met kuikens zagen en even verder een paar overstekende skippy's. De route was erg mooi, maar het weer zat minder mee; het is vandaag amper droog geweest. Hierdoor zijn we de camper maar weinig uit geweest. In de Grampians waren grote stukken overstroomd en de gevolgen van modderstromen afgelopen winter waren nog op verschillende plekken duidelijk te zien. Bij Halls Gap door de regen maar doorgereden naar Stawell omdat de weg naar Horsham nog afgesloten was.

In Stawell probeerden we bij de Mac Vette Bek dit dagboek bij te werken, maar daar lag de wifi er uit.

Hierna doorgereden richting Minyip. Dit is het plaatsje waar ze ruim 20 jaar geleden de tv-serie 'The Flying Docters' hebben opgenomen. Bij Rupanyup, de plaats er voor, stond onder Minyip 'Coopers Crossing, home of The Flying Docters'. In Minyip zelf vinden ze het kennelijk niet meer belangrijk. Er was maar weinig wat aan 'The Flying Docters' herinnerde. Alleen Emma's Garage. Tegenwoordig een internetcafe en candyshop, die beide waren gesloten. Het gebouw van 'The Flying Docters' Basis was een buurthuis voor ouderen. Het bord van de Flying Docters Service zat hier wel op de gevel. De generalstore stond er leeg en vervallen bij.

In het karakteristieke Majestic Hotel hebben we koffie en thee gedronken. Hier hingen verschillende foto's van de tv serie maar verder deden ze er weinig mee. De waard vertelde dat er zo af en toe wel eens toeristen kwamen kijken, maar souvenirs hebben we nergens kunnen vinden. Hiervoor zullen we tot Broken Hill moeten wachten.

Na Minyip zijn we doorgereden naar Warracknabeal waar we nu een ensuite plek op het caravanpark hebben. Dit is een plek met een eigen wc en douche wat zeker een uitkomst is.

Morgen verder richting het noorden richting Mildura waar volgens de campingbeheerder een country- en western festival is waardoor er lastig een kampeerplek te krijgen zal zijn. We zullen zien. Anders ergens in de omgeving. Hopelijk is het weer morgen wat beter.

29 september, Port Campbell, Dunkeld

Het heeft afgelopen nacht puur gestormd. De camper stond dwars op de wind, en schudde daarom gezellig met het ritme van de regen mee. Fijn hoor, slaapt alleen voor geen meter. Voor mij dan, want Geert had natuurlijk nergens last van!

We begonnen de dag met een stukje terug te rijden naar de 12 Apostles. Helaas is het weer niet beter als gisteren. Het regent nog steeds en het waait er nu ook behoorlijk bij.

Het is niet druk bij de lookout, en het is al snel duidelijk waarom. Er is storm! Je kunt gewoon in de wind hangen, het is lastig om te blijven staan en foto's te maken. Het regent ook nog steeds. De zee is wel prachtig om te zien, al dat natuurgeweld...

Na deze lookout gingen we door naar Loch Ard Gorge, the London Bridge en the Grotto. Stuk voor stuk prachtige stukjes kalkzandsteen kliffen, maar ook stuk voor stuk met diezelfde storm en regen... We zijn doorgereden, het landschap werd vlakker en er kwamen meer koeien en schapen in beeld. We zijn gestopt voor de lunch in Warrnambool, bij een museum in oude landbouwmachines. Puur toeval, maar Geert was er natuulijk niet bij weg te slaan!

Er was ook een winkel bij, en daar verkochten ze Blundstones. Voor de niet kenners: het is het merk schoenen waar Geert en ik al een hele tijd op lopen. Gelukkig is het tot nu toe alleen Els opgevallen dat we eenheidsschoeisel dragen, en dan komt dat ook nog alleen maar doordat ze ze samen op de deurmat heeft zien staan. In elk geval, die van Geert zijn aan vervanging toe, en wat is nu leuker dan een nieuw exemplaar in het land van herkomst te kopen (ookal zijn ze in Assendelft ook gewoon te koop). Bij de locale outdoorwinkel lukte het uiteindelijk om de juiste versie van de Australische stappers te kopen. Voor mezelf heb ik een paar Redbacks gekocht. Ook zo'n soort schoen, maar dan net ff anders.

Na Warrnambool zijn we doorgereden richting Dunkeld, onze overnachtingsplaats voor de nacht. We reden de camping op en het kantoortje bleek een oude bus te zijn. We doen de deur open, en dan blijkt dat de bus ook de woning is van de kampbeheerder. Hij is er even niet, maar zijn vrouw is er wel. Wat een portret! Ze liep in haar duster, en zag er niet al te fris en nuchter uit. Ze wist niets van de camping en mopperde stevig op haar husband dat die haar altijd maar overal buiten houdt.

Eind goed al goed, we zochten een plek en zouden de formaliteiten wel regelen als manlief terug was.

Manlief, Barry, was duidelijk normaler als zijn vrouw, en heeft ons ook een aantal tips gegeven voor morgen als we richting Halls Gap rijden, dwars door The Grampians. Halls Gap is de enige stad die echt ín een National Park ligt. We zullen zien!

Terwijl we op onderzoek uitgingen naar de faciliteiten van de camping trof ik een campinggast bij de barbecue. Hij had snel door dat we geen Australiers waren, en nadat ik aangaf dat we uit Nederland kwam vertelde hij dat zijn vrouw ook Nederlands was. Ze was geboren in... Koog aan de Zaan, aan de Jan Bestevaerstraat en met haar ouders vertrokken in de jaren 50 vanuit... Zaandam! Hoe klein kan de wereld zijn. Geert had die middag ook al een soortgelijke ontmoeting. Een man vroeg bij één van de lookouts of Geert enig idee had hoe sterk de wind was. Geert begreep hem niet helemaal gelijk, en toen ik vertaalde met 'hij vraagt de windsnelheid' ging de man over in het Nederlands. Later kwamen Geert dezelfde man weer tegen (ik had het al opgegeven en sloeg even een lookout over vanuit de camper), en vertelde deze man dat hij al aan mij gehoord dacht te hebben dat ik Zaankanter was, hij kwam uit Krommenie! Hoe gek wil je het hebben?

We zijn kort even in de locale pub geweest. In de krant die daarlag stond dat het behoorlijk noodweer is geweest waar we waren. We hebben er een flinke staart van meegepakt dus. Er zijn in onze omgeving zijn hagelstenen zo groot als golfballen gevallen, en er zijn ook verschillende powerlines omgegaan. Dan valt schudden in de camper ineens wel weer mee...

We gaan maar weer lekker op tijd slapen. Dat lukt hier prima in Australie. Dan op tijd weer op, en richting Halls Gap. Waarschijnlijk alleen voor een stop, tenzij het zo mooi in The Grampians is dat we daar pas eind van de middag aankomen. Dat zal wel niet, want er is nog een deel van het park afgesloten doordat er in januari zoveel noodweer is geweest dat er modder lawines ontstonden. De weg die we morgen gaan rijden is pas weer sinds een maand open! Lucky us!